Budynek wzniesiony w 1822 r. według projektu Michała Kado. Swoim wyglądem oraz usytuowaniem nawiązywał do budynku Oddziału Sztuk Pięknych (AMA). Oba budynki zamykały teren uniwersytecki od zachodu, a pomiędzy nimi znajdowało się główne wejście na uczelnię. Nazwa gmachu Audytoryjnego wynikała z faktu, że na parterze budynku znajdowała się jedyna na uczelni wielka sala służąca do uroczystości i wykładów dla dużej liczby uczestników. Kończyła ją półkolista absyda. Sala służyła studentom Uniwersytetu Warszawskiego, a po jego zamknięciu po powstaniu listopadowym odbywały się tam wykłady dla uczniów Szkoły Sztuk Pięknych, później Szkoły Głównej (1862-1869), Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego (1862-1869) i wreszcie polskiego, odrodzonego Uniwersytetu Warszawskiego (od 1915).
Dopiero budowa Audytorium Maksimum (AEA) w połowie lat 30. XX w. z pięcioma wielkimi salami wykładowymi usunęła w cień aulę Gmachu Audytoryjnego. W okresie międzywojennym budynek nazywany był Gmachem Medycyny Teoretycznej i należał do Wydziału Lekarskiego. Studenci medycyny używali go aż do 2014 r. pomimo tego, że w 1950 r. Wydział Lekarski odłączono od uniwersytetu i utworzono z niego osobną uczelnię. Po gruntownym remoncie ukończonym w 2017 r. gmach Audytoryjny jest siedzibą Wydziału Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych.
Źródła
1. Dzieje Uniwersytetu Warszawskiego 1915-1939, red. A.Garlicki, Warszawa 1982
2. Jaroszewski, T. Architektura Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 1991
3. Miziołek, J. Uniwersytet Warszawski. Dzieje i tradycja, Warszawa 2005
Oprac. Krzysztof Mordyński, Muzeum UW
|
