Metody krytyki retorycznej
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | 3000-SZD-MKR |
Kod Erasmus / ISCED: | (brak danych) / (brak danych) |
Nazwa przedmiotu: | Metody krytyki retorycznej |
Jednostka: | Wydział Polonistyki |
Grupy: | |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | polski |
Rodzaj przedmiotu: | obowiązkowe |
Tryb prowadzenia: | w sali |
Pełny opis: |
Przedmiotem zajęć są metody krytyki retorycznej jako sposoby analizy artefaktów w przestrzeni komunikacyjnej. Retoryka jest definiowana w tym nurcie badań jako komunikowanie poprzez werbalne i niewerbalne symbole, które mniej lub bardziej intencjonalnie wpływają na społeczne postawy, wartości, przekonania i zachowania. Analizy krytyczne mają charakter jakościowy i polegają na badaniu wypowiedzi, obrazów, gestów, przedstawień, tekstów, filmów, działań społecznych etc., które stanowią przejawy komunikacji. Każda z palety metod ma sobie właściwe kryteria oceny, własną strukturę analityczną i zindywidualizowany kwestionariusz pytań. Krytyk biorąc na warsztat wybrany artefakt, dopasowuje metodę, która ma największy potencjał interpretowalności dla danego artefaktu w danej sytuacji, i postępuje zgodnie z procedurami wypracowanymi przez metodologów (Kenneth Burke, Edwin Black, Sonja Foss, Jim Kupers, Wayne C. Booth). Przedmiotem wykładu będą wybrane metody krytyki retorycznej: neoarystotelesowska, ideologiczna, pentadyczna, gatunkowa, narracyjna, metaforyczna. Każda z metod zostanie omówiona i zastosowana do kilku artefaktów, tak aby uczestnicy zajęć mogli poznać możliwości poszczególnych metod i ocenić ich przydatność do własnych badań. |
Literatura: |
W. Booth, Rhetoric of RHETORIC, The Quest for Effective Communication, Willey- Blackwell 2004. S. Foss, Rhetorical Criticism: Exploration and Practice. Waveland 2009. W. Jost, W. Olmsted, (red.) Retoryka i krytyka retoryczna. Kompendium retoryczne, red. polskiego wydania J. Z Lichański, Warszawa 2012. J. Kuypers, Rhetorical Criticism: Perspectives in Action. Lanham, MD: Lexington Books 2009. M. Stoner, S.J. Perkins, Making Sense of Messages: A Critical Apprenticeship in Rhetorical Criticism, London, New York Routledge 2016. J. Edbauer, Unframing Models of Public Distribution: From Rhetorical Situation to Rhetorical Ecologies, Rhetoric Society Quarterly, t. 35, N4 4 (2005), s. 5-24. |
Efekty uczenia się: |
Doktorant/doktorantka zna i rozumie: • podstawowe pojęcia związane z koncepcjami retoryki w kulturze od starożytności do współczesności (P8S_WG) • najważniejsze teorie retoryki i podstawowe metody badań retorycznych (P8S_WG) Doktorant/doktorantka potrafi: • zastosować metodologię badań z zakresu retoryki do własnej pracy naukowej (P8S_UW); • definiować cel i przedmiot badań, sformułować hipotezę badawczą (P8S_UW) • poszukiwać odniesień do swoich badań naukowych w innych dyscyplinach naukowych, w tym z innych nauk (społecznych/humanistycznych/artystycznych) • rozwijać metody i narzędzia badawcze z zakresu retoryki oraz twórczo je stosować (P8S_UW) • wnioskować na podstawie przeprowadzonych procedur krytyki retorycznej (P8S_UW) • dostrzegać przydatność określonych modeli retorycznych w komunikacji społecznej, politycznej, marketingowej (P8S_UW) • przetransponować wiedzę o przedmiocie na własne kompetencje komunikacyjne (P8S_UK) Doktorant/doktorantka jest gotów/gotowa do: • krytycznej oceny dorobku uprawianej dyscypliny naukowej (P8S_KK) • krytycznej oceny własnego wkładu w rozwój właściwej sobie dyscypliny, w tym rozpoznania potencjału metod retorycznych (P8S_KK) |
Metody i kryteria oceniania: |
ZAL – pełna analiza z uzasadnieniem doboru metody badań i jej opisem, przeprowadzona wedle procedur właściwych danej metodzie, z przekonującymi wnioskami z badań i pełną bibliografią przedmiotu. |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Warszawski.