Dyslalia obwodowa

obowiązkowe

w sali

Zapoznanie studenta z aparaturą pojęciową z zakresu wad wymowy, wyposażenie w umiejętności rozpoznawania zaburzeń artykulacyjnych i skuteczne sposoby ich korygowania

W czasie wykładu zapoznaje się studentów z problematyką dyslalii. Podaje się definicje, objawy, rodzaje i przyczyny tego zaburzenia mowy. Prezentuje się podział dyslalii w oparciu o kryterium

przyczynowe i objawowe. Znaczą część wykładu zajmuje objaśnienie studentom metodyki wywoływania i korygowania nieprawidłowej realizacji głosek oraz badanie mowy i wymowy –rodzaje testów. Zapoznaje się studentów z pojęciami: słuch fonologiczny i fonetyczny. Prezentuje się terapię dyslalii – metody i etapy pracy logoterapeutycznej .

Antos D., Demel G., Styczek I. (1978) „Jak usuwać seplenienie i inne wady wymowy.” Warszawa

Demel G. (1994) „Minimum logopedyczne nauczyciela przedszkola”WSiP, Warszawa

Emiluta – Rozya D. (1994) „Wspomaganie rozwoju mowy dziecka w wieku przedszkolnym” CMPP-P MEN 1994

Emiluta – Rozya D., Mierzejewska H., Atys P. (2004) „Badania przesiewowe do wykrywania zaburzeń mowy u dzieci 2, 4, 6-letnich.” Wydawnictwo APS

Emiluta – Rozya D. (2008) „Modyfikacja zestawienia form zaburzeń mowy” H. Mierzejewskiej i D. Emiluty-Rozya [w:] Diagnoza i Terapia w Logopedii (red.) Porayski-Pomsta J., Elipsa, Warszawa.

Emiluta – Rozya D. (1998) „Diagnoza logopedyczna dzieci z wadami wymowy” [w:] Wybrane problemy psychologicznej diagnozy zaburzeń rozwoju mowy (red.) Rola J., WSPS, Warszawa.

Fabiszewska-Jaruzelska F. (1991) „Etiologia zaburzeń w obrębie narządu żucia”. [w:] (red.) B. Rocławski „Opieka logopedyczna od poczęcia”. Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk.

Gałkowski T. i Jastrzębowska G. (red.) (1999) „Logopedia. Pytania i odpowiedzi.” Podręcznik akademicki, Uniwersytet Opolski, Opole.

Kania J. (2001) „Szkice logopedyczne”, Polskie Towarzystwo Logopedyczne, Lublin

Krasowcz-Kupis G. (2004) „Rozwój świadomości językowej dziecka. Teoria i praktyka.” UMCS, Lublin

Mackiewicz B. (1993), „Zapobieganie oddychaniu przez usta u noworodków i niemowląt. Znaczenie pionizacji końca języka dla poprawnej artykulacji głosek. Wskazówki do nauki prawidłowego połykania w wadach zgryzu i wymowy u dzieci”. [w:] (red.) B. Rocławski „Opieka logopedyczna od poczęcia”. Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk.

Pluta-Wojciechowska D. (2008) „Zaburzenia mowy u dzieci z rozszczepem podniebienia”. Badania-Teoria-Praktyka. Wydawnictwo Ergo-Sum. Bytom

Rocławski B. (1995) „ Słuch fonemowy i fonetyczny”. Teoria i praktyka. Glottispol. Gdańsk

Rocławski B. (red.) (1991) „Opieka logopedyczna od poczęcia”. Uniwersytet Gdański. Gdańsk

Sołtys-Chmielowicz A. (2008) „Zaburzenia artykulacji. Teoria i praktyka.”, Impuls, Kraków

Styczek I. (1979) „Logopedia”,(1982), „Badanie i kształtowanie słuchu fonematycznego”. WSiP, Warszawa.

Wójtowiczowa J. (1997) „O wychowaniu językowym”, Warszawa

Student po ukończeniu wykładu:

WIEDZA

- zna treść i zakres użycia terminów: afazja, alalia, niedokształcenie mowy pochodzenia korowego, dyzartria,

- zna różne klasyfikacje dyslalii

- zna przyczyny zakłóceń w realizacji dźwięków języka polskiego

- zna różne metody diagnozowania i usprawniania dzieci z dyslalią

UMIEJĘTNOŚCI

- potrafi samodzielnie opisywać, analizować objawy językowe i pozajęzykowe dyslalii

- potrafi diagnozować dzieci z dyslalią

- potrafi opracować plan terapii uwzględniając potrzeby

i możliwości pacjenta

- potrafi prowadzić terapię z pacjentem

KOMPETENCJE SPOŁECZNE

- posiada umiejętność rozumienia sytuacji emocjonalno-społecznej pacjenta z dyslalią

- potrafi współpracować z innymi specjalistami w celu tworzenia skutecznego procesu usprawniania pacjenta z dyslalią

Realizacja zadań praktycznych: obserwacja zachowań pozajęzykowych i językowych pacjentów; umiejętność klasyfikowania, interpretowania rejestrowanych objawów