Zaburzenia rozwoju dziecka. Część I
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | 2500-SP302-02 |
Kod Erasmus / ISCED: |
14.4
|
Nazwa przedmiotu: | Zaburzenia rozwoju dziecka. Część I |
Jednostka: | Wydział Psychologii |
Grupy: |
Psychologia kliniczna dziecka i rodziny |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | polski |
Rodzaj przedmiotu: | obowiązkowe |
Założenia (opisowo): | Wykład wchodzi w skład zajęć specjalizacyjnych z psychologii klinicznej dziecka. Treści wykładów dotyczą mechanizmów zaburzeń rozwoju dzieci, obrazu klinicznego wybranych zaburzeń oraz form interwencji psychologicznej. Akcent jest położony na rozpatrywanie zaburzeń rozwoju z perspektywy podejścia interpersonalnego. Szczegółowo zostaną omówione mechanizmy zaburzeń tj. deprywacja opieki macierzyńskiej, trauma oraz depersonalizowanie dziecka w relacji matka – dziecko. Obraz kliniczny zaburzeń (autyzmu, depresji, upośledzenia rozwoju umysłowego i pozostałych wymienionych w sylabusie) będzie ilustrowany studiami klinicznymi dzieci i ich rodziców. |
Tryb prowadzenia: | w sali |
Skrócony opis: |
Wykład wchodzi w skład zajęć specjalizacyjnych z psychologii klinicznej dziecka. Student zapoznaje się z wiedzą na temat psychicznych mechanizmów zaburzeń rozwoju. Szczególnie podkreślone jest podejście interpersonalne. |
Pełny opis: |
1.Wprowadzenie w problematykę zaburzeń rozwoju dziecka: rodzaje diagnoz, mechanizmy zaburzeń, obraz kliniczny i formy terapii. Rama teoretyczna: podejście interpersonalne i jego charakterystyka. 2.Mechanizmy rozwoju a mechanizmy jego zaburzeń. Teorie patologii rozwoju stanowiące podstawę rozumienia mechanizmów, symptomów i wyznaczające terapię, 3.Teoria M. Mahler a zaburzenia rozwoju osobowego, 4.Deprywacja opieki macierzyńskiej i jej konsekwencje dla rozwoju dziecka. Ujęcie J, Bowlby i współczesne badania nad tym mechanizmem (Rochat i Fonagy), 5.Zaburzenia więzi a patologia rozwoju emocjonalnego, społecznego, poznawczego, 6.Specyfika więzi rodziców dziecka a patologia rozwoju, 7.Trauma i jej konsekwencje dla rozwoju dziecka. Specyfika traumy, trauma dziecka a trauma matki, 8.Zaburzenia rozwoju ze spectrum autyzmu: mechanizmy, obraz kliniczny i sposób rozumienia symptomów, 9.Upośledzenie rozwoju umysłowego z perspektywy podejścia interpersonalnego, znaczenie traumy, 10.Zaburzenia rozwoju językowego z perspektywy podejścia interpersonalnego, rodzaje zaburzeń rozwoju językowego i obraz kliniczny, 11.Patologia rozwoju sensorycznego (na przykładzie dzieci głuchych) a zaburzenia rozwoju osobowego, 12.Genetycznie uwarunkowane zaburzenia rozwoju, znaczenie relacji matka – dziecko dla rozumienia specyfiki symptomów na przykładzie dzieci z zespołem kruchego X, 13.Dziecko przewlekle chore somatycznie z perspektywy podejścia interpersonalnego: problem śmierci i problem trwałych zmian somatycznych. 14.Dziecko adoptowane i kliniczna problematyka adopcji, 15.Podsumowanie i problemy otwarte. |
Literatura: |
1.Gracka M. (1991) „Teoria wczesnego rozwoju poczucia siebie” Nowiny Psychologiczne nr 3/4 str 5 – 21. 2.Gracka, M. (1993) „Problem somatyzacji stanów psychicznych – perspektywa psychologiczna” Nowiny Psychologiczne nr 4 str 67 – 76 3.Bohomolec, E. (1988) Proces separacji – indywiduacji. Nowiny Psychologiczne, Nr 5, str 102 – 111. 4.Kościelska, M. (1988) (red) „Studia z psychologii klinicznej dziecka” WSiP 5.Frith, U. (2008). Autyzm. Wyjaśnienie tajemnicy. GWP, Sopot. 6.Pisula, E. (2005) Małe dziecko z autyzmem. GWP. 7.Senator, D. (2004) Więź emocjonalna – poszukiwanie siebie w relacji z drugą osobą. W: G. Kmita i T. Kaczmarek (red) Wczesna Interwencja: miejsce psychologa w opiece nad małym dzieckiem i jego rodziną. str. 15 – 31 Zeszyty Sekcji Psychologii Klinicznej Dziecka PTP, Nr. 2 8.Sokolik, M. (1992) (red) „Problemy współczesnej psychoanalizy” a w tym: Marina Zalewska „Koncepcje rozwoju self – kontrowersje, problemy i znaczenie w klinicznej praktyce psychologa dziecięcego” str 43 – 57. 9.Zalewska, M. (1998) „Dziecko w autoportrecie z zamalowaną twarzą” Wyd. Santorski &Co. 10.Zalewska, M. (2006)) Krewni i znajomi Edypa. Wydanie II rozszerzone. Wyd. SCHOLAR. 11.Schier, K. (2003) „Zaburzenia psychosomatyczne w u dzieci i młodzieży w świetle psychoanalizy. Zawarte w: L. Szewczyk i M. Urbańska (red) „Zaburzenia psychosomatyczne u dzieci i młodzieży. Teoria i praktyka. Warszawa, Wyd. EMU. 12.Jasiński, T. (2004) „Dziecko nie mówi” Badanie przymierza rodzinnego w triadzie matka, ojciec, dziecko” Warszawa, Wydawnictwo UW. 13.Rola, J. (2001) „Depresja u dzieci” Warszawa, Wyd. APS. . |
Efekty uczenia się: |
Po ukończeniu przedmiotu student rozpoznaje zaburzenie rozwoju, wymienia kryteria klasyfikacji zaburzenia, wyjaśnia mechanizm zaburzenia, posługuje się wiedzą teoretyczną. Student aktywnie poszukuje wiedzy, interpretuje materiał kliniczny, integruje dane kliniczne |
Metody i kryteria oceniania: |
Omawiane teorie zaburzeń będą ilustrowane filmami. W toku zajęć przewiduje się jedno kolokwium sprawdzające posługiwanie się językiem określonej teorii, stosowania wiedzy dla wyjaśniania danych. |
Praktyki zawodowe: |
brak |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Warszawski.