Archiwistyka. Edytorstwo źródeł historycznych

1. Edytorstwo jako nauka pomocnicza historii. Wykład wstępny.

2. Podstawy standaryzacji edycji źródłowych. Instrukcje wydawnicze: średniowiecze-nowożytność.

Tekst: A.Wolff, Projekt instrukcji wydawniczej dla pisanych źródeł historycznych do połowy XVI wieku, „Studia Źródłoznawcze” t.1, 1957, s. 155-176 (Federacja Bibliotek Cyfrowych), Instrukcja wydawnicza dla źródeł historycznych od połowy XVI do połowy XIX w.,red.K.Lepszy, Wrocław 1953

3. Podstawy standaryzacji wydawnictw źródłowych. Instrukcje wydawnicze: XIX-XX wiek.

Tekst: I.Ihnatowicz, Projekt instrukcji wydawniczej dla źródeł historycznych XIX i początku XX wieku, „Studia Źródłoznawcze” t.7, 1962, s.99-124 (FBC).

4. Edycje źródeł średniowiecznych i nowożytnych.

Literatura: J.Suproniuk, Polskie źródła i wydawnictwa źródłowe do końca XVI wieku w zasobach internetowych, „Studia Źródłoznawcze” t.49, 2011, s.127-142 (FBC).

Analiza wybranych wydawnictw źródłowych.

5. Edycje źródeł XIX i XX wieku.

Literatura (do wyboru): Sz.Kozak, W stronę cyfryzacji. Uwagi na marginesie edycji testamentów galicyjskich, w: Edytorstwo wobec masowości źródeł najnowszych, red. naukowa J.Sikorska – Kulesza, Warszawa 2018, s.105-120, J.Sikorska-Kulesza, O przypisie rzeczowym, w: Wokół edytorstwa dziewiętnastowiecznych źródeł, red. J.Sikorska-Kulesza, Warszawa 2017, s.157-172

Analiza wybranych wydawnictw źródłowych.

6. Problemy edycji wybranego źródła.

7. Problemy konstrukcji wydawnictwa źródłowego.

8. Problemy edycji źródeł archiwalnych.

Efekty uczenia się:

I. WIEDZA

Absolwent zna i rozumie:

1. zna standardy naukowego i popularnego wydawania źródeł.

2. zna różne typy wydawnictw źródłowych,

3. zna naukowe zasady wyboru źródeł do edycji.

II. UMIEJĘTNOŚCI

Absolwent potrafi:

1. potrafi dokonać samodzielnej edycji źródła.

III. KOMPETENCJE SPOŁECZNE

Absolwent jest gotów do:

1. wykazuje poszanowanie dla naukowych standardów edycji źródła historycznego,

2. popularyzuje wydawnictwa źródłowe.