Historia sztuki nowożytnej powszechnej

obowiązkowe

Wykład prezentuje wybrane zjawiska w nowożytnej sztuce

europejskiej, koncentrując się na tych obszarach, okresach i

tendencjach, które najbardziej zaważyły na jej rozwoju od

początku XV w. Największa uwaga poświęcona jest sztuce

włoskiej, z zaakcentowaniem zagadnień przełomowych i

mających konsekwencje dla sztuki europejskiej. Prezentowane

są również wybrane zjawiska ze sztuki innych krajów i

regionów.

Do zagadnień prezentowanych w czasie wykładu należą:

Początki i rozwój sztuki renesansowej w XV-wiecznej Florencji,

przemiany w architekturze sakralnej i świeckiej, malarstwie i

rzeźbie (m.in. Ghiberti, Donatello, Masaccio, Brunelleschi,

Alberti). Sztuka dojrzałego renesansu (m.in. Leonardo, Michał

Anioł, Rafael, Bramante). Malarstwo weneckie końca XV i XVI

w. (Bellini, Giorgione, Tycjan, Veronese, Tintoretto).

Architektura, malarstwo i rzeźba XVI w. w Italii (m.in.

Parmigianino, Rosso Fiorentino, Pontormo, Cellini,

Giambologna, Vignola, Palladio). Przemiany w architekturze

rzymskiej na przełomie XVI i XVII w. (Giacomo Della Porta,

Domenico Fontana, Carlo Maderno). Malarstwo włoskie XVII

w.: malarstwo rzymskie i bolońskie na pocz. XVII w. (Carracci,

Domenichino, Guido Reni, Guercino), Caravaggio i

caravaggioniści w Italii i na północy Europy, Pietro da Cortona,

Andrea Sacchi, Nicolas Poussin i in. Rzeźba rzymska XVII w.

(m.in. Bernini, Algardi, Duquesnoy). Architektura XVII w.

(Pietro da Cortona, Bernini, Borromini, Guarini, Carlo

Rainaldi). Przemiany w sztuce rzymskiej pod koniec XVII i na

początku XVIII w. (m.in.: Carlo Maratta, Andrea Pozzo).

Omawiane będą również zagadnienia dotyczące innych krajów i

regionów, w tym: malarstwo niderlandzkie XV w.; sztuka we

Francji, zwłaszcza w czasach Franciszka I i tzw. szkoły

Fontainebleau oraz w czasach Ludwika XIV; sztuka w kręgu

dworu Rudolfa II w Pradze.

W trakcie zajęć omawiane są także wybrane zagadnienia

dotyczące mecenatu, kolekcjonerstwa, rynku sztuki i jej

różnorodnych funkcji (dewocyjnych, komemoratywnych,

propagandowych itp.).

Przykładowa literatura:

Bastek G., Warsztaty weneckie w drugiej połowie XV i XVI

wieku. Bellini, Giorgione, Tycjan, Tintoretto, Warszawa 2010;

Białostocki J., Sztuka XV wieku od Parlerów do Dürera,

Warszawa 2010; Blažicek O., Barockkunst in Böhmen, Praha

1967; Blunt A., Art and Architecture in France 1500 to 1700,

Harmondsworth 1953 [i kolejne wydania]; Chastel A., Sztuka

włoska, T. 1-2, Warszawa 1978; Die Kunst des Barock in

Österreich, hrsg. G. Brucher, Salzburg 1994; Freedberg S.J.,

Painting in Italy 1500 to 1600, Harmondsworth 1975; Genaille

R., Sztuka flamandzka i belgijska, tłum. H. Andrzejewska,

Warszawa 1976; Gerson H., Ter Kuile E.H., Art and

Architecture in Belgium 1600 to 1800, Harmondsworth 1960;

Kalnein W., Levey M., Art and Architecture of the Eighteenth

Century in France, Harmondsworth 1972; Kubler G., Soria M.,

Art and Architecture in Spain and Portugal and their American

Dominions 1500 to 1800, Harmondsworth 1959; Levey M.,

Dojrzały renesans, Warszawa 1980; Levey M., Wczesny

renesans, Warszawa 1972; Mérot A., French Painting in the 17th

Century, New Haven 1995; Murray P. i L., Sztuka renesansu,

tłum. J. Arszyńska, A. Mosingiewicz, Toruń 1999; Murray P.,

Architektura włoskiego renesansu, tłum. R. Depta, Toruń 1999;

Nash S., Northern Renaissance Art, Oxford 2008; Osten G. von

der, Painting and Sculpture in Germany and the Netherlands

1500 to 1600, Harmondsworth 1969; Poeschke J., Die Skulptur

der Renaissance in Italien, Bd. 1-2, München 1990; Pope-

Hennessy J., Italian High Renaissance and Baroque Sculpture,

London 1963 [i kolejne wydania]; Pope-Hennessy J., Italian

Renaissance Sculpture, London 1958 [i kolejne wydania];

Rosenberg J., Slive S., Ter Kuile E.H., Dutch Art and

Architecture 1600-1800, Harmondsworth 1966; Rzepińska M.,

Malarstwo Cinquecenta, Warszawa 1989; Secomska K.,

Malarstwo francuskie XVII wieku, Warszawa 1985; Shearman

J., Manieryzm, tłum. M. Skibniewska, Warszawa 1970;

Tomkiewicz W., Rokoko, Warszawa 1988; Waźbiński Z.,

Malarstwo Quattrocenta, Warszawa 1989; Welch E., Art in

Renaissance Italy 1350-1500, Oxford 1997; Wittkower R., Art

and Architecture in Italy 1600 to 1750, Harmondsworth 1958 [i

kolejne wydania]; Zerner H., Renaissance Art in France. The

Invention of Classicism, Paris 2003; Ziemba A., Sztuka

Burgundii i Niderlandów 1380-1500, T. 1, Sztuka dworu

burgundzkiego oraz miast niderlandzkich, Warszawa 2008, T. 2,

Niderlandzkie malarstwo tablicowe 1380-1500, Warszawa 2011

Po ukończeniu kursu absolwent:

K_W02 – zna w zaawansowanym stopniu terminologię

historyczno-artystyczną dotyczącą dzieł sztuki nowożytnej, w

szczególności w zakresie technik, materiałów, funkcji,

datowania, warunków przechowywania, sposobów

inwentaryzacji;

K_W04 – zna i rozumie szczegółowe zagadnienia z zakresu

historii sztuki nowożytnej w ujęciu chronologicznym,

tematycznym i problemowym, w zakresie najważniejszych

stylów artystycznych, kierunków, ruchów, tendencji, środowisk,

epok historyczno-artystycznych; zna działalność

najważniejszych nowożytnych malarzy, rzeźbiarzy i

architektów; potrafi scharakteryzować znaczenie centrów

artystycznych dla rozpowszechniania się nurtów i tendencji w

sztuce nowożytnej, a także rolę wybranych ośrodków

prowincjonalnych;

K_W11 – zna i rozumie fundamentalne powiązania historii

sztuki z innymi dziedzinami nauki, jak historia, filozofia,

antropologia, wiedza o kulturze, religii i literaturze; ma wiedzę o

mecenacie artystycznym, kolekcjonerstwie, funkcjach sztuki

oraz o znaczeniu uwarunkowań politycznych, gospodarczych i

religijnych w epoce wczesnonowożytnej.

Forma zaliczenia: egzamin pisemny (egzamin składa się z części

ilustracyjnej, sprawdzającej umiejętność rozpoznawania dzieł,

oraz pytań opisowych).

Kryteria oceniania: warunkiem zaliczenia jest uzyskanie min.

60% punktów z egzaminu pisemnego.