Historia sztuki nowoczesnej polskiej

obowiązkowe

Wykład jest poświęcony historii sztuki polskiej od

czasów Stanisława Augusta do okresu II

Rzeczpospolitej.

Uwzględnia wszystkie dziedziny sztuk plastycznych z

naciskiem na architekturę, malarstwo, rysunek i rzeźbę.

Wykład jest poświęcony historii sztuki polskiej od

czasów Stanisława Augusta do okresu II

Rzeczpospolitej.

Uwzględnia wszystkie dziedziny sztuk plastycznych z

naciskiem na architekturę, malarstwo, rysunek i rzeźbę.

Na zajęciach zostaną przedstawione główne nurty i

tendencje w sztuce polskiej takie jak: klasycyzm,

romantyzm, historyzm, akademizm, realizm,

impresjonizm, symbolizm/modernizm i awangardy. Będą

one ukazane na tle historycznym, politycznym i

kulturowym epoki, przy uwzględnieniu przemian w

dziedzinach literatury, filozofii, teatru czy techniki.

Studenci poznają twórczość wybranych artystów,

środowisk i grup artystycznych.

W zakresie malarstwa i rzeźby szczególnie istotny

będzie kontekst sztuki europejskiej – międzynarodowe

kontakty polskich twórców, ich wyjazdy i pobyty

zagraniczne służące wymianie koncepcji estetycznych.

Omówione zostaną instytucjonalne ramy sztuki tego

okresu – powstanie i funkcjonowanie szkolnictwa

artystycznego, wystaw i stowarzyszeń. Kolejnym

problemem będą przemiany w zakresie mecenatu, rynku

sztuki oraz jej publicznej recepcji i krytyki. W części

poświęconej architekturze oprócz kwestii estetycznych

konwencji i ich ideologicznych uwarunkowań prezentacja

obejmuje refleksję nad dokonującymi się w omawianym

okresie przemianami krajobrazu architektonicznego,

urbanistyką, konserwacją zabytków, a także

zmieniającymi się instytucjonalnymi ramami pracy

architekta, szkolnictwem architektonicznym.

Metody prowadzenia zajęć:

wykład z prezentacją multimedialną

T.S. Jaroszewski, Architektura doby Oświecenia w

Polsce. Nurty i odmiany, Wrocław 1971.

T.S. Jaroszewski, O siedzibach neogotyckich w Polsce,

Warszawa 1981

T.S. Jaroszewski, Od klasycyzmu do nowoczesności,

Warszawa 1996.

Dzieje architektury w Polsce, Kraków br. [wyd.

Kluszczyński]

S. Lorentz, A. Rottermund, Klasycyzm w Polsce,

Warszawa 1984 (wyd. 2: 1990).

A. Miłobędzki, Zarys dziejów architektury w Polsce,

Warszawa 1988 (wyd. 4 poprawione i uzupełnione)

A.K. Olszewski, Dzieje sztuki polskiej 1890-1980 w

zarysie,Warszawa 1988.

M. Omilanowska, Kreacja – konstrukcja – rekonstrukcja.

Studia z architektury XIX-XX wieku, Warszawa 2016

K. Stefański, Architektura XIX wieku na ziemiach

polskich, Warszawa 2005.

J. Zachwatowicz, Architektura polska, Warszawa 1966.

Malarstwo, rzeźba, grafika:

K. Mikocka-Rachubowa, Rzeźba polska XIX wieku. Od

klasycyzmu do symbolizmu. Katalog zbiorów. Muzeum

Narodowe w Warszawie, Warszawa 1993

S. Kozakiewicz, Malarstwo polskie. Oświecenie.

Klasycyzm. Romantyzm, Warszawa 1976

A. Ryszkiewicz, Malarstwo polskie. Romantyzm.

Historyzm. Realizm, Warszawa 1989

J. Malinowski, Malarstwo polskie XIX wieku, Warszawa

2003

J. Malinowski, Imitacje świata. O polskim malarstwie i

krytyce artystycznej drugiej połowy XIX wieku, Kraków

1987

M. Poprzęcka, Czas wyobrażony. O sposobach

opowiadania w polskim malarstwie XIX wieku,

Warszawa 1975

W. Juszczak, Malarstwo polskiego modernizmu, Gdańsk

2004

Koniec wieku. Sztuka polskiego modernizmu

1890–1914. Katalog wystawy, pod. red. E. S.

Charazińskiej i Ł. Kossowskiego, MNW, Warszawa 1997

P. Szubert, Rzeźba polska przełomu XIX i XX wieku,

Warszawa 1995

I. Luba, Dialog nowoczesności z tradycją. Malarstwo

polskie dwudziestolecia międzywojennego, Warszawa

2004

I. Luba, Duch romantyzmu i modernizacja. Sztuka

oficjalna Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 2012

A. Sieradzka, Art Déco w Europie i w Polsce, Warszawa

1996

A. Turowski, Budowniczowie świata. Z dziejów

radykalnego modernizmu w sztuce polskiej, Kraków

2000

Wyprawa w dwudziestolecie, red. K. Nowakowska-Sito,

kat. wystawy, Muzeum Narodowe w Warszawie 2008,

Warszawa 2008

S. Czekalski, Awangarda i mit racjonalizacji. Fotomontaż

polski okresu dwudziestolecia międzywojennego,

Poznań 2000

Po ukończeniu kursu student:

Student umie opisać sztukę polską omawianego okresu

identyfikując i wartościując zjawiska i problemy

szczególnie istotne. Potrafi rozpoznać, określić czas

powstania i autorstwo dzieł szczególnie ważnych. Ma

podstawową wiedzę w zakresie najważniejszych

artystycznych kierunków, ruchów, tendencji, środowisk

od połowy XVIII do roku 1939.

K_W02 – zna podstawową terminologię historyczno-

artystyczną dotyczącą dzieł sztuki nowoczesnej polskiej

od połowy XVIII w. do 1939 r., w szczególności w

zakresie technik, materiałów, funkcji, datowania

K_W03 – ma uporządkowaną wiedzę ogólną z zakresu

historii sztuki, obejmującą dzieje, teorię i metodologię

dyscypliny

K_W04 – ma uporządkowaną wiedzę szczegółową z

zakresu historii sztuki nowoczesnej polskiej od połowy

XVIII w. do 1939 r. w ujęciu chronologicznym,

tematycznym i problemowym, w zakresie

najważniejszych artystycznych kierunków, ruchów,

tendencji, środowisk

K_W16 – ma podstawową wiedzę o powiązaniach

historii sztuki nowoczesnej polskiej z innymi dziedzinami

nauki, jak historia, filozofia, antropologia, wiedza o

kulturze, religii i literaturze. Zna i rozumie kontekst tych

powiązań oraz jego uwarunkowania i skutki

Forma zaliczenia:

Egzamin pisemny

Kryteria oceniania:

Warunkiem zaliczenia jest uzyskanie 55% punktów na

egzaminie pisemnym.