Konwersatorium językoznawcze - Zarys historii języka francuskiego (po francusku)
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | 3304-1DZXW-KJ-02-OG |
Kod Erasmus / ISCED: |
09.0
|
Nazwa przedmiotu: | Konwersatorium językoznawcze - Zarys historii języka francuskiego (po francusku) |
Jednostka: | Instytut Romanistyki |
Grupy: |
Plan 2 stopień 1 rok Courses in foreign languages Przedmioty ogólnouniwersyteckie humanistyczne Przedmioty ogólnouniwersyteckie Instytutu Romanistyki Przedmioty ogólnouniwersyteckie na Uniwersytecie Warszawskim |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | francuski |
Rodzaj przedmiotu: | ogólnouniwersyteckie |
Tryb prowadzenia: | w sali |
Skrócony opis: |
Tematem zajęć jest historia języka francuskiego– jego powstanie i rozwój w okresie od IX do połowy XIV w. (starofrancuski) oraz zachodzące w nim zmiany w XVI, XVII i XVIII wieku. Ewolucję dawnego języka francuskiego ilustrują wybrane procesy zmian fonetycznych i morfo-syntaktycznych. Ich skutki widać w spuściźnie literackiej francuskiego średniowiecza, a także epok kolejnych, dlatego zajęcia polegają z jednej strony na przedstawieniu problemu od strony teoretycznej, a z drugiej na analizie gramatycznej i tłumaczeniu wybranych fragmentów literackich na współczesny język francuski i na język polski. |
Pełny opis: |
Program nauczania zawiera następujące zagadnienia: 1) Ewolucja łaciny i powstanie języków romańskich. Najważniejsze zmiany fonetyczne, morfologiczne i leksykalne w łacinie mówionej, tworzenie się lingua romana rustica, sytuacja językowa na terytorium rzymskiej Galii. Serments de Strasbourg - najstarszy tekst w języku francuskim. 2) Najważniejsze procesy ewolucji fonetycznej samogłosek (m. in. dyftongizacja, palatalizacja, nazalizacja , wokalizacja) i spółgłosek (procesy asymilacji i redukcji, rola ¬s fleksyjnego). Fonetyczna pisownia starofrancuska, ślady dawnej wymowy w pisowni współczesnego języka. 3) Fleksja nominalnych części mowy : głównie rzeczownika i jego determinantów, przymiotnika jako przekształcenie i uproszczenie fleksji łacińskiej. Stopniowy zanik form fleksyjnych. Historyczne uzasadnienie tzw. wyjątków w tworzeniu form rodzaju, liczby we współczesnej francuszczyźnie. 4) Formy fleksyjne czasownika w starofrancuskim jako wyjaśnienie współczesnego systemu koniugacji (grupy koniugacyjne). Funkcje czasów i trybów na podstawie analizy i przekładu wybranych fragmentów tekstów. 5) Szyk zdania prostego, różnice w stosunku do składni współczesnej. 6) Zmiany fonetyczne, morfologiczne, składniowe i leksykalne w okresie od XVI do XVIII w |
Literatura: |
Blanco Xavier, Bogacki Krzysztof (2014), Introduction à l’histoire de la langue française, Université Autonome de Barcelone. Bogacki Krzysztof (2003), Anthologie de l'ancien français, LEKSEM, Łask. Bogacki Krzysztof, Giermak-Zielińska Teresa (1999), Introduction a la grammaire de l'ancien français, Publications de l'Institut de Philologie Romane, Université de Varsovie, Warszawa. Buridant Claude (2000), Grammaire nouvelle de l'ancien français, SEDES Dauzat Albert, Dubois Jean, Mitterand Henri (1971), Nouveau dictionnaire étymologique et historique, Larousse, Paris. Greimas Algirdas Julien (1987), Dictionnaire de l'ancien français, Larousse, Paris Trésor de la langue française (informatisé). http://www.cnrtl.fr/ Dictionnaire de l'ancienne langue française et de tous ses dialectes du IXe au XVe siècle, par Frédéric Godefroy (1881). http://www.lexilogos.com/francais_langue_dictionnaires.htm |
Efekty uczenia się: |
Po zaliczeniu zajęć student : Wiedza : -Ma świadomość złożonej natury języka oraz historycznej jego zmienności. - Posiada kompetencje korzystania ze specjalistycznych publikacji, zwłaszcza słowników, dla wyjaśnienia wyrażeń/ struktur archaicznych. -Zna podstawowe zasady analizy i interpretacji tekstów należących do różnych stylów funkcjonalnych języka francuskiego i innych języków romańskich Umiejętności : -Jest w stanie przetłumaczyć tekst starofrancuski na współczesną francuszczyznę i na język polski z zachowaniem odpowiedniej stylistyki. -Umie posługiwać się zdobytą wiedzą o języku starofrancuskim w czytaniu ze zrozumieniem tekstów dawnej literatury francuskiej. Kompetencje społeczne: -Posiada umiejętność wykorzystania znajomości starofrancuskiego do pracy redakcyjnej (przypisy, objaśnienia, korekta) indywidualnej i grupowej. |
Metody i kryteria oceniania: |
Obecność obowiązkowa. Wymagane jest systematyczne przygotowanie kolejnych partii materiału teoretycznego i przekładów. Zaliczenie semestru na podstawie jednego sprawdzianu śródsemestralnego i na koniec semestru testu pisemnego sprawdzającego rozumienie tekstu starofrancuskiego i znajomość wybranych problemów gramatycznych. |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Warszawski.