Metodologia Badań Literaturoznawczych

obowiązkowe

Omówienie rozwoju chronologicznego metodologii dwudziestego z uwzględnieniem włoskiej specyfiki.

Kurs skupi się na głównych nurtach literacko-krytycznych XX wieku (formalizm, krytyka marksistowska, strukturalizm i poststrukturalizm, krytyka freudowska, krytyka feministyczna itp.), mając również na celu refleksję nad specyfiką historii krytyki literackiej we Włoszech.

Kurs obejmuje lekturę niektórych z najważniejszych esejów (lub ich części) dla rozwoju krytyki literackiej w XX wieku, które student będzie musiał przeczytać i na temat których zostanie zaproszony do dyskusji wraz z wykładowcą i innymi studentami.

Ostatnia część kursu będzie poświęcona prezentacjom studentów, którzy będą musieli wybrać esej do samodzielnego przestudiowania i zaprezentowania na zajęciach.

E. Auerbach, Mimesis. Il realismo nella letteratura occidentale, 1992.

M. Baccolini, M.B. Fabi et al., Critiche femministe e teorie letterarie, 1997.

R. Barthes, Il brusio della lingua, Einaudi, 1988.

W. Benjamin, L’opera d’arte nell’epoca della sua riproducibilità tecnica, 2011.

P. Bourdieu, Le regole dell’arte, 2013.

S. Brugnolo, D. Colussi, S. Zatti, E. Zinato, La scrittura e il mondo, 2016.

A. Casadei, Biologia della letteratura, il Saggiatore, 2018.

A. Casadei, La critica letteraria del Novecento, 2001.

A. Compagnon, Il demone della teoria. Letteratura e senso comune, 2000.

B. Croce, Breviario di estetica e Aesthetica in nuce, 1990.

U. Eco, Lector in fabula, Bompiani, 1998.

M. Ferraris, L’ermeneutica, Laterza, 1998.

M. Foucault, L’ordine del discorso, 2004.

S. Freud, , Opere, vol. 5, Il motto di spirito e altri scritti 1905-1908, 1972 e 1989.

M. Horkheimer e T. W. Adorno, Dialettica dell’illuminismo, 1947.

G. Lukács, Saggi sul realismo, 1957.

R. Luperini, Il dialogo e il conflitto. Per un’ermeneutica materialistica, 1999.

F. Nietzsche, Genealogia della morale, in opere, vol. VI, tomo 2, 1968.

F. Orlando, Per una teoria freudiana della letteratura, 1973.

E. Said, Orientalismo, Feltrinelli, 2019.

T. Todorov, I formalisti russi, 1975.

B. Tomasevskij, Teoria della letteratura, 1978.

Wiedza: absolwent zna i rozumie

KW-01 w sposób pogłębiony powiązania literaturoznawstwa włoskiego z innymi dyscyplinami nauk

humanistycznych oraz nauk społecznych, w tym przede wszystkim psychologii, filozofii, socjologii,

nauk o sztuce kulturze;

K_W04 specyfikę przedmiotową i metodologiczną badań literackich;

K_W05 w sposób uporządkowany i pogłębiony zakres najnowszej historii (XX/XXI wieku)

metodologii pracy naukowej dotyczącej literaturoznawstwa w stopniu niezbędnym do przygotowania

i obrony pracy magisterskiej

Umiejętności: absolwent potrafi

K_U01 przeprowadzić pogłębioną analizę dzieła literackiego z zastosowaniem zróżnicowanych

metod;

K_U02 stosować na poziomie rozszerzonym terminologię i teorie właściwe dla metodologii badań

literackich;

K_U03 formułować i analizować problemy badawcze poprzez właściwy dobór źródeł oraz zastosować

metody i narzędzia odpowiednie dla literaturoznawstwa, w szczególności włoskiego;

K_U05 prezentować opinie i argumenty, prowadzić dyskusje oraz operować szerokim zakresem

możliwości wypowiedzi w języku włoskim, w tym używając włoskiej terminologii

literaturoznawczej;

K_U06 potrafi czytać ze zrozumieniem różnego rodzaju teksty kultury, w tym teksty krytyczne, oraz

przeprowadzić ich pogłębioną analizę w języku włoskim;

K_U11 planować i organizować pracę, określać priorytety w realizacji zadań;

Kompetencje społeczne: absolwent jest gotów do

K_K01 zasięgania opinii ekspertów lub konsultowania odpowiednich źródeł i/lub tekstów krytycznych

w przypadku trudności z samodzielnym rozwiązaniem problemu;

K_K02 krytycznej oceny własnych działań i umiejętności.

Ocena zostanie ustalona na podstawie realizacji projektu. Szczegóły zostaną omówione podczas pierwszej lekcji kursu.

Studenci będą mieli prawo do maksymalnie jednej nieusprawiedliwionej nieobecności; nieobecności po pierwszej będą musiały zostać nadrobione poprzez mini-quiz z wykładowcą.