(in Polish) Retoryka i erystyka (HP, MP)

analiza systemów retorycznych jako sposobów konstruowania rozwiniętych charakterystyk wydarzeń ze sceny politycznej.

Przedmiot realizowany jest w kilku formach: wykład (ma na celu przekazanie podstawowej wiedzy dotyczącej retoryki i erystyki oraz języka polityki jako systemu perswazyjno-argumentacyjnego), dyskusji (mającej na celu pobudzanie kreatywnego myślenia oraz analizowania speach aktów w przestrzeni komunikacji politycznej), ćwiczeń (których celem jest praktyczne rozwijanie kompetencji i umiejętności odnajdowania i definiowania najbardziej rozpowszechnionych technik dyskursu społeczno-politycznego).

O. Annusewicz, Kreowanie wizerunku polityka w sytuacji konfliktu politycznego na przykładzie debat przedwyborczych 2007 roku, [w:] J. Garlicki (red.), Studia Politologiczne vol. 16 „Strategie i mechanizmy marketingu politycznego”, Warszawa 2010.

O. Annusewicz, „Zmowa mówienia”, czy błąd nadawcy? Próba analizy źródeł homogenicznych ocen politycznej rzeczywistości w mediach, [w:] M. Marcjanik (red.), Retoryka mediów, retoryka w mediach, Warszawa 2012.

J. Antas, O kłamstwie i kłamaniu, Kraków 1999.

D. Butler, H. Kurkowska, H. Satkiewicz, Kultura języka polskiego, Warszawa 1978.

M. Głowiński, Nowomowa po polsku, Warszawa 1991.

M. Głowiński, Zła mowa, Warszawa 2016.

M. Karwat, Obiecanki-cacanki, czyli demagogiczny repertuar obietnic, w: E. Pietrzyk-Zieniewicz (red.), Studia Politologiczne vol. 6, Warszawa 2002.

M. Kochan, Pojedynek na słowa. Techniki erystyczne w publicznych sporach, Kraków 2005.

M. Korolko, Sztuka retoryki, Przewodnik encyklopedyczny, Warszawa 1998.

H. Kurkowska, S. Skorupka, Stylistyka polska, Warszawa 1974.

G. Lakoff, Nie myśl o słoniu! Jak język kształtuje politykę, Warszawa 2011.

A. Laskowska, Słówka historyczne, czyli III Rzeczpospolita w cytatach, Warszawa 2004.

E. Pietrzyk-Zieniewicz, A. Sokołowski, A. Zieniewicz, Jak Polak z Polakiem… Autoprezentacje. Dyskursy. Analizy. Ciechanów-Pułtusk 1998.

E. Pietrzyk-Zieniewicz, Kreacja wizerunku przywódcy politycznego. Style argumentacji, w: T. Bodio (red.), Studia Politologiczne vol. V, Warszawa 2001.

A. Schopenhauer, Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów, Kraków 1973.

A. Wardęga, Intertekstualność w telewizyjnych audycjach wyborczych. Między nawiązaniem a naśladownictwem (w:) Pietrzyk-Zieniewicz E., „Studia politologiczne vol. 9 „Przed wyborami – konflikty, strategie, nadzieje”, Warszawa 2005.

E. Pietrzyk-Zieniewicz (red.), Scena polityczna i media: miraże sukcesy, ryzyko autoprezentacji, Warszawa 2004.

M. Tokarz, Argumentacja, perswazja, manipulacja, Gdańsk 2006.

Materiały audiowizualne z kampanii wyborczych oraz aktualnych wydarzeń politycznych. Materiały autopromocyjne i programy partii politycznych.

Po zakończonych zajęciach student:

WIEDZA

K_W06 - zna i rozumie różne przekazy polityczne, ma wiedzę o różnych koncepcjach i stylach politycznego dyskursu.

K_W07 - zna i rozumie sposoby komunikowania, ma wiedzę na temat technik konstruowania emocji, technik perswazyjnych funkcjonujących w przestrzeni politycznej.

UMIEJĘTNOŚCI

K_U03 - potrafi budować i analizować przekaz perswazyjno-autoprezentacyjny, ma umiejętność użycia technik konstruowania emocji i technik perswazyjnych.

K_U06 - potrafi analizować współczesne retoryki parlamentarne i partyjne.

K_U07 - potrafi dostrzegać i analizować dylematy etyczne dotyczące konstruowania przekazu.

KOMPETENCJE

K_K01 - jest gotów do publicznych wystąpień i polemik. Potrafi pracować w grupie przyjmując w niej różne role.

Dyskusje grupowe, cząstkowe prace indywidualne realizowane przy zastosowaniu technik i metod omawianych podczas zajęć, indywidualne i zespołowe prezentacje analiz i interpretacji przekazów pod kątem stylów, technik argumentacji i metod konstruowania emocji.

Ocena końcowa wynika z egzaminu ustnego lub pisemnego.