Brand on the European Market

Przedmiot dotyczy zarządzania marką (branding) na rynku europejskim.

Studenci poznają definicję pojęcia „marka”; sposoby budowy jej wizerunku (brand image), określania osobowości (brand personality); zapoznają się z poglądami wybitnych marketingowców, jak David Ogilvy, Simon Anholt czy Uche Nworah. Na konkretnych przykładach (case study) ćwiczą zasady wyboru nazwy marki i logo. Poznają techniki brandingu narodowego (np. SWIP), brandingu miejsc. Poznają i ćwiczą badania ilościowe i jakościowe (fokusy, zogniskowane wywiady grupowe - FGI oraz IDI -

pogłębione wywiady indywidualne). Poznają zasady etyczne marketingu, polskie i europejskie instytuty badawcze.

Student musi przeznaczyć 180 godz. na osiągnięcie efektów uczenia się, w tym:

30 godz. – obowiązkowy udział w zajęciach

15 godz. – przygotowanie referatu

20 godz. – bieżące przygotowanie do poszczególnych zajęć

35 godz. – przygotowanie zadań

1. Zajęcia organizacyjne

2. Marka – zagadnienia teoretyczne.

3. Symbolika w marketingu. Nazwa i symbolika marki

4. Zarządzanie marką. Tożsamość a wizerunek marki. logo; 22 prawa tworzenia marki; zasady dobrego zarządzania marką wg Murphy'ego i J.

5. Strategia marki. Omawiane są: strategia marki indywidualnej, strategia marki rodzinnej, strategia marek łączonych (kombinowanych), co-branding, strategia rozszerzania marki a także wg podziału Philipa Kotlera: strategia rozciągnięcia linii, strategia rozciągnięcia marki, strategia wielości marek oraz strategia nowych marek.

6. System identyfikacji wizualnej, Księga znaku, Corporate identity, Branded Content

7. Internacjonalizacja i globalizacja marek

8. Techniki określania kapitału marki i ocena jej wartości.

9. Marka narodowa

J. Altkorn, Informacyjne funkcje znaków towarowych, Handel Wewnętrzny nr 5-6/1995.

Podstawy marketingu, J. Altkorn (red), Kraków 2004, s. 128–131.

A. Grzegorczyk, Marka jest nazwą. Definiens marki, [w:] Instrumenty kształtowania wizerunku marki, A. Grzegorczyk, Warszawa 2005, http://www.wsp.pl/file/737_481850859.pdf

P. Kotler, Marketing, rozdz. Decyzje dotyczące marki, s. 421–445

J. Kall, Silna marka. Istota i kreowanie, Warszawa 2001.

M. Zboralski, Nazwy firm i produktów, Warszawa 2000.

M. Zboralski, Nomen omen, czyli jak nazwać firmę i produkt, Warszawa 1995.

http://alpine-art.c0.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=19:dwadziecia-dwa-nienaruszalne-prawa-tworzenia-marki&catid=1:aktualnoci&Itemid=2

A. Wiśniewska Mechanizm oddziaływania wizerunku marki na zachowania konsumentów, AUNCE, Toruń 2012, http://www.aunc.zarzadzanie.umk.pl/_upload/download/13Wisniewska2012.pdf

A. Grzegorczyk, Wizerunek marki jako narzędzie oddziaływania rynkowego, [w:] Instrumenty kształtowania wizerunku marki, A. Grzegorczyk (red.), Warszawa 2005.

Bajbak, Struktura systemu identyfikacji wizualnej firmy, Produkcja przekazów multimedialnych, (Red.) M. Chrząścik, Warszawa 2013, http://wsp.pl/file/1153_791638154.pdf

Pluijm R. van der, Melissen J., Politics City Diplomacy: The Expanding Role of Cities in International, http://www.uclg.org/sites/default/files/20070400_cdsp_paper_pluijm.pdf

B. Parkerson, J. Saunders, City Branding: Can Goods and Services Branding Models be Used to Brand Cities?, “Place Branding”, vol. 1, no. 3/2005, s. 242–265.

S. Anholt, Sprawiedliwość marek. Jak branding miejsc i produktów może uczynić kraj bogatym, dumnym i pewnym siebie, Warszawa 2006.

M. Zdrodowska, Branding narodowy – między marketingiem a medialnym autoportretem, [w:] Od przemysłów kultury do kreatywnej gospodarki, A. Gwóźdź )red.=, Warszawa 2010, s. 180–204.

Hereźniak M., Marka narodowa. Jak skutecznie budować wizerunek i reputację kraju, Warszawa 2011.

Studenci rozumieją proces zarządzania marką; znają techniki brandingu narodowego i brandingu miejsc. Znają działalność europejskich i polskich instytucji marketingowych. Umiejętnie wykorzystują badania ilościowe i jakościowe do pomiaru marki, krytycznie analizując ich skuteczność i przydatność w konkretnym przypadku.

Znają terminologię w języku polskim i angielskim używaną w marketingu.

Ponadto stosowane na zajęciach metody dydaktyczne kształcą umiejętność systematycznej pracy i wpajają konieczność uzupełniania nabytej wiedz; uczą współpracy w grupie.

Warunkiem wstępnym uzyskania zaliczenia jest obecność na zajęciach (dopuszczalne s 2 nieobecności). Ocena końcowa wynika z sumy punktów uzyskanych za:

1. Bieżące przygotowanie i aktywność (30 pkt, na 1 zajęciach maksymalnie 3 pkt.) oraz przygotowanie prac zleconych w 3 osobowych grupach (50 pkt, każda z prezentacji po 10 pkt) – razem 80 pkt;

2. Przygotowanie referatów na jeden z tematów – 20 pkt;

Student, aby uzyskać zaliczenie, musi uzyskać co najmniej 50% z każdego ocenianego elementu.

UWAGA:

Studenci posiadający ITZ lub ITS zobowiązani są do skontaktowania się z prowadzącą zajęcia do 15 marca w celu określenia indywidualnych zasad zaliczenia przedmiotu. W przypadku niezgłoszenia się we wskazanym terminie, student nie uzyska zaliczenia z przedmiotu.