Antropologia tańca
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | 3002-KON2022K12 |
Kod Erasmus / ISCED: |
14.7
|
Nazwa przedmiotu: | Antropologia tańca |
Jednostka: | Instytut Kultury Polskiej |
Grupy: |
Konwersatoria fakultatywne IKP |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | polski |
Rodzaj przedmiotu: | fakultatywne |
Tryb prowadzenia: | w sali |
Skrócony opis: |
Zajęcia poświęcone pogłębionej teoretycznej refleksji o tańcu. |
Pełny opis: |
Taniec – jak może żadna inna dziedzina sztuki – stawia opór teoriom antropologicznym czy socjologicznym. Kłopot stanowi już najbardziej podstawowa definicja przedmiotu badań. Amerykańska badaczka Joan Kealiinohomoku proponuje na przykład taką definicję: „Taniec jest ulotną, ograniczoną w czasie formą ekspresji wykonywaną w danej formie i danym stylu przez ciało człowieka poruszające się w przestrzeni. Taniec powstaje z celowo wybranych i kontrolowanych rytmicznych ruchów; fenomen, który wyłania się z tego wyboru, jest rozpoznawany jako taniec przez wykonawcę oraz przez obserwujących członków danej grupy”. W trakcie zajęć mamy zamiar przyglądać się tańcowi w różnych kulturach i z różnych perspektyw – jako praktyce społecznej, gałęzi sztuki, metodzie pracy nad świadomością ciała, technice, jego funkcjom i definicjom. Praktyczna część zajęć miałaby pomóc w poszukiwaniach teoretycznego języka rozmowy o tym, co różne gatunki tańca łączy, a co dzieli. Bliskie nam perspektywy teoretyczne to antropologia teatru Eugenio Barby, poszukującego uniwersaliów sztuki aktora, dalej – to somaestetyka Richarda Shustermana, który wielokrotnie podkreślał konieczność powiązania teoretycznej refleksji o ciele z praktyką, a wreszcie – metodologia practice as research. |
Literatura: |
– Anya Peterson Royce, Antropologia tańca, przeł. Jacek Łumiński, WUW, Warszawa 2014 – Świadomość ruchu. Teksty o tańcu współczesnym, wyb. i red. Jadwiga Majewska, Korporacja Ha!Art, Kraków 2013 – Wojciech Klimczyk, Wirus mobilizacji. Taniec a kształtowanie się nowoczesności (1455-1795), Universitas, Kraków 2015 – Richard Shusterman, Świadomość ciała. Dociekania z zakresu somaestetyki, przeł. Wojciech Małecki, Sebastian Stankiewicz, Universitas, Kraków 2016 – Eugenio Barba, Nicola Savarese, Sekretna sztuka aktora. Słownik antropologii teatru, Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych, Wrocław 2005. (Pełna lista lektur zostanie przedstawiona na pierwszych zajęciach) |
Efekty uczenia się: |
Student potrafi – wykorzystać posiadaną wiedzę, by samodzielnie wyszukiwać, analizować, oceniać, selekcjonować, integrować informacje z różnorodnych źródeł i wykorzystywać je w samodzielnych projektach badawczych – określać znaczenie medialnego charakteru praktyk i przekazów kulturowych dla ich treści i funkcji – wykorzystywać metodologię badawczą oraz narzędzia (także cyfrowe) nauki o tańcu oraz prezentować i syntetyzować uzyskane tymi metodami dane Student jest gotów do – krytycznej oceny posiadanej wiedzy i odbieranych treści – przyjęcia postawy szacunku i badawczej ciekawości wobec różnorodnych zjawisk kultury w tym używania zdobytej wiedzy do rozwiązywania zaobserwowanych problemów oraz zasięgania opinii ekspertów Student zna i rozumie: – swoistość nauk o kulturze oraz ich związki z innymi naukami humanistycznymi i społecznymi – podstawową terminologię antropologii tańca – metody analizy oraz interpretacji praktyk i tekstów kultury – wybrane nurty i narzędzia historii teatru, widowisk oraz tańca |
Metody i kryteria oceniania: |
Ocena ciągła (obecność i aktywny udział w zajęciach; nieobecność na więcej niż 1/3 zajęć skutkuje uniemożliwia zaliczenie przedmiotu) – krótka praca pisemna/prezentacja ustna |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Warszawski.