Anthropology of dance

Zajęcia poświęcone pogłębionej teoretycznej refleksji o tańcu.

Taniec – jak może żadna inna dziedzina sztuki – stawia opór teoriom antropologicznym czy socjologicznym. Kłopot stanowi już najbardziej podstawowa definicja przedmiotu badań. Amerykańska badaczka Joan Kealiinohomoku proponuje na przykład taką definicję: „Taniec jest ulotną, ograniczoną w czasie formą ekspresji wykonywaną w danej formie i danym stylu przez ciało człowieka poruszające się w przestrzeni. Taniec powstaje z celowo wybranych i kontrolowanych rytmicznych ruchów; fenomen, który wyłania się z tego wyboru, jest rozpoznawany jako taniec przez wykonawcę oraz przez obserwujących członków danej grupy”. W trakcie zajęć mamy zamiar przyglądać się tańcowi w różnych kulturach i z różnych perspektyw – jako praktyce społecznej, gałęzi sztuki, metodzie pracy nad świadomością ciała, technice, jego funkcjom i definicjom. Praktyczna część zajęć miałaby pomóc w poszukiwaniach teoretycznego języka rozmowy o tym, co różne gatunki tańca łączy, a co dzieli. Bliskie nam perspektywy teoretyczne to antropologia teatru Eugenio Barby, poszukującego uniwersaliów sztuki aktora, dalej – to somaestetyka Richarda Shustermana, który wielokrotnie podkreślał konieczność powiązania teoretycznej refleksji o ciele z praktyką, a wreszcie – metodologia practice as research.

– Anya Peterson Royce, Antropologia tańca, przeł. Jacek Łumiński, WUW, Warszawa 2014

– Świadomość ruchu. Teksty o tańcu współczesnym, wyb. i red. Jadwiga Majewska, Korporacja

Ha!Art, Kraków 2013

– Wojciech Klimczyk, Wirus mobilizacji. Taniec a kształtowanie się nowoczesności (1455-1795),

Universitas, Kraków 2015

– Richard Shusterman, Świadomość ciała. Dociekania z zakresu somaestetyki, przeł. Wojciech

Małecki, Sebastian Stankiewicz, Universitas, Kraków 2016

– Eugenio Barba, Nicola Savarese, Sekretna sztuka aktora. Słownik antropologii teatru, Ośrodek

Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych, Wrocław 2005.

(Pełna lista lektur zostanie przedstawiona na pierwszych zajęciach)

Student potrafi

– wykorzystać posiadaną wiedzę, by samodzielnie wyszukiwać, analizować, oceniać,

selekcjonować, integrować informacje z różnorodnych źródeł i wykorzystywać je w samodzielnych projektach badawczych

– określać znaczenie medialnego charakteru praktyk i przekazów kulturowych dla ich treści i funkcji

– wykorzystywać metodologię badawczą oraz narzędzia (także cyfrowe) nauki o tańcu oraz prezentować i syntetyzować uzyskane tymi metodami dane

Student jest gotów do

– krytycznej oceny posiadanej wiedzy i odbieranych treści

– przyjęcia postawy szacunku i badawczej ciekawości wobec różnorodnych zjawisk kultury w tym używania zdobytej wiedzy do rozwiązywania zaobserwowanych problemów oraz zasięgania opinii ekspertów

Student zna i rozumie:

– swoistość nauk o kulturze oraz ich związki z innymi naukami humanistycznymi i społecznymi

– podstawową terminologię antropologii tańca

– metody analizy oraz interpretacji praktyk i tekstów kultury

– wybrane nurty i narzędzia historii teatru, widowisk oraz tańca

Ocena ciągła (obecność i aktywny udział w zajęciach; nieobecność na więcej niż 1/3 zajęć skutkuje uniemożliwia zaliczenie przedmiotu)

– krótka praca pisemna/prezentacja ustna