Fotografia i przemoc. Użycia społeczne

fakultatywne

w sali

Tematem zajęć jest fotografia jako medium przemocy, a za jej pośrednictwem – sposób przejawiania się przemocy w społeczeństwach nowoczesnych. Poczynając od dagerotypu na współczesnych potocznych praktykach cyfrowych kończąc, fotografowanie jest również sposobem dokumentowania, opisywania, ale też zadawania przemocy. Jest ona wpisana w samą sytuację pozowania i chirurgicznego cięcia, jakiego dokonuje aparat. Zagadnienie to zostanie podjęte głównie na podstawie użyć fotografii – zarówno potocznych, powtarzalnych, jak i związanych z konkretnymi wydarzeniami, w których jej użyto w kontekście przemocy: w konfliktach jednostek i grup, w walce politycznej, w sporcie, w praktykach identyfikacji: nadawania i rozpoznawania tożsamości.

Wybrana literatura przedmiotu

(dostępna w plikach elektronicznych via Google Classroom):

– Arielle Azoulay, Civil Imagination: A Political Ontology of Photography, 2015

– Roland Barthes, Camera lucida, przeł. Wojciech Michera, w: Antropologia kultury wizualnej, red. Iwona Kurz, Paulina Kwiatkowska, Łukasz Zaremba, Warszawa 2012

– Walter Benjamin, Mała historia fotografii, Dzieło sztuki w dobie reprodukcji technicznej, w: tegoż, Anioł historii, wyb. i oprac. Hubert Orłowski, Wyd. Poznańskie, Poznań 1996

– John Berger, O patrzeniu, przeł. Sławomir Sikora, Warszawa 1999

– Lisa Cartwright, Screening the Body. Tracing Medicine’s Visual Culture, University of Minnesota Press, Minneapolis–London 1995

– Eric Dunning, Sport Matters. Sociological studies of sport, violence and civilization, Routledge, London-New York 1999

– Martin Jay, Refractions of Violence, Routledge, London-New York 2003

– Susie Linfield, The Cruel Radiance. Photography and Political Violence, University of Chicago Press, Chicago 2011

–  Catherine Lupton, Chris Marker. Memories of the Future, Reaktion Book, London 2015


– Media a przemoc, red. Ewelina Nurczyńska-Fidelska, Centralny Gabinet Edukacji Filmowej Dzieci i Młodzieży, Łódź 1998

– Picturing Atrocity. Photography in Crisis, red. Geoffrey Batchen i in., Reaktion Books, London 2012

– Allan Sekula, Społeczne użycia fotografii, przeł. Krzysztof Pijarski, Zachęta – WUW, Warszawa 2010

K_W01, K_W02, K_W05, K_W06, K_U01, K_U02, K_U03, K_U04, K_U05, K_U06, K_U07, K_K01, K_K02, K_K03

Osoba studiująca:

- w stopniu pogłębionym zna teorie fotografii i rozumie fotografię jako narzędzie kulturowe,

- zna fundamentalne dylematy cywilizacji współczesnej: społeczne funkcjonowanie fotografii,

- zna główne metody badawcze kultury wizualnej – na przykładzie fotografii – oraz główne tendencje tych badań w Polsce i na świecie,

– rozumie pojęcie przemocy i jego różne ujęcia teoretyczne,

- rozumie relację między techniką – człowiekiem – światem w kontekście przemian fotografii,

- umie wykorzystać posiadaną wiedzę, by samodzielnie wyszukiwać, analizować, oceniać, selekcjonować, integrować informacje z różnorodnych źródeł i wykorzystywać je w samodzielnych projektach badawczych oraz właściwie i twórczo prezentować ich wyniki

- interpretować zgromadzony materiał - oraz fotografie i inne dzieła oparte na reprodukcji technicznej – uwzględniając kontekst historyczny, społeczny i polityczny oraz środowisko medialne,

- wykorzystuje metodologię badawczą oraz narzędzia (także cyfrowe) nauk humanistycznych oraz prezenuje i syntetyzuje uzyskane tymi metodami dane,

- wykorzystuje posiadaną wiedzę, by formułować i testować hipotezy z zakresu nauk o kulturze,

- umie napisać rozprawę naukową, samodzielnie formułując problem badawczy, dobierając źródła i literaturę naukową oraz odpowiednią metodologię [LUB]

- potrafi poprawnie w mowie i na piśmie formułować wypowiedzi i sądy oraz zabierać głos w dyskusji wobec różnorodnych odbiorców, mówiąc zrozumiale i poprawnie,

- jest gotów/gotowa do zaangażowania w dialog społeczny i międzykulturowy ze zrozumieniem i empatią oraz do uczestnictwa w debacie publicznej

- jest w stanie dokonać krytycznej oceny posiadanej wiedzy i odbieranych treści,

- a także potrafi przyjąć postawę szacunku i badawczej ciekawości wobec różnorodnych zjawisk kultury w tym używania zdobytej wiedzy do rozwiązywania zaobserwowanych problemów oraz zasięgania opinii ekspertów,

- dostrzega wagę refleksji kulturoznawczej dla życia społecznego.

Zajęcia zaliczane są na podstawie

– obecności na zajęciach (w semestrze dopuszczalne są dwie nieobecności, powyżej dwóch – wymagają zaliczenia pisemnego; opuszczenie ponad 1/3 zajęć oznacza ich niezaliczenie);

– przygotowania wprowadzenia do zajęć lub krótkiej pracy pisemnej (5 stron).