Seminar on choreography

Zajęcia mają na celu wprowadzenie w kluczowe zagadnienia związane z choreografią. Rozumieć ją będziemy nie tylko jako praktykę artystyczną, lecz szeroko: jako komponowanie ruchu w czasie i przestrzeni.

Taka perspektywa ujmuje choreografię zarówno jako praktykę cielesną, jak i społeczną. Będzie ona obecna w dyskusjach na temat teorii oraz praktyk (współczesnych i historycznych), a dotyczyła będzie zarówno podmiotów ludzkich jak i więcej-niż-ludzkich.

W czasie zajęć osoby studiujące zapoznają się z wybranymi teoriami dotyczącymi choreografii, historią i tradycją współczesnej choreografii oraz wybranymi praktykami choreograficznymi należącymi zarówno do pola sztuki, jak i obszaru życia społecznego.

Dyskutowane będą wzajemne relacje między teorią a praktyką choreograficzną, problem chorografii jako procedury badania wiedzy ucieleśnionej, wreszcie temat choreografii jako pola łączącego obszary polityczności, wiedzy, ciała i sztuki.

Przyjęta wyjściowo definicja choreografii, jako kompozycji ruchu odbywającego się w określonym czasie i przestrzeni również będzie przedmiotem namysłu, pozwalając na odkrycie potencjału choreografii jako narzędzia krytycznego myślenia o świecie.

Przykładowe tematy:

Taniec – ruch – choreografia: teorie i praktyki

Choreografia a pole sztuk performatywnych

Choreopolityka – polityczność ruchu

Scory – pisanie ruchu

Historia ruchu

Choreografia jako praktyka produkcji wiedzy

Alternatywne sposoby posługiwania się ciałem

Strategie pisania o choreografii

Praktyki odbiorcze

Przykładowa literatura:

– André Lepecki, Choreopolice and Choreopolitics: or, the task of the dancer, „TDR/The Drama Review”, 2013, no 4.

– Słownik tańca współczesnego, red. M. Leyko, J. Szymajda, Łódź, 2022.

– Słodko-gorzkie praktyki choreograficzne w teatrze, wywiad kolektywny przeprowadzony 28 listopada 2022, „Didaskalia. Gazeta Teatralna” 2023 nr 173.

– Choreografia. Polityczność, red. M. Keil, Warszawa-Poznań-Lublin 2018.

– Choreografia. Autonomie, red. M. Keil, Warszawa-Poznań-Lublin 2019.

Susan Leigh Foster, Reading Dancing. Bodies and Subjects in Contemporary American Dance, Oakland 1988.

– Albright A.C., Strategie sprawności: negocjowanie niepełnosprawnego ciała w tańcu, tłum. K. Dudzińska, w: Odzyskiwanie obecności. Niepełnosprawność w teatrze i performansie, red. E. Godlewska-Byliniak, J. Lipko-Konieczna, Warszawa 2017.

– Corporealities. Dancing Knowledge, Culture and Power, ed. S.L. Foster, London 1996.

– Reinventing Dance In the 1960s. Everything Was Possible, red. S. Banes, A. Harris, M. Baryshnikov, Madison 2003.

– Anka Herbut, Choreografie queerowych utopii, „Dwutygodnik” 2019, nr 263.

– Wojciech Klimczyk W., Wirus mobilizacji: taniec a kształtowanie się nowoczesności, Tom 1: Dworskie kroki; Tom 2: Mieszczańskie gesty, Kraków 2015.

– Hanna Raszewska-Kursa, Teoria tańca w polskiej praktyce, Kraków 2018.

– Brelińska-Garsztka, Paulina; Małkowicz-Daszkowska, Zofia; Reznik, Zofia, „Rozruchy badawczo-artystyczne w sztukach performatywnych: zbliżenie na taniec, ruch i choreografię”, „Didaskalia. Gazeta Teatralna" 2021 nr 165.

– Niespodziewane alianse. Sztuki performatywne jutra, red. Mateusz Borowski, Mateusz Chaberski, Małgorzata Sugiera, Kraków 2019.

– Zamorska, Magdalena, „Czy badania artystyczne robią tylko artystki i artyści? O lęku kompetencyjnym i uldze dyskursywnej”, „Czas kultury”, Nr 7/2021.

– Przyjdźcie, pokażemy Wam, co robimy. O improwizacji tańca, red. Sonia Nieśpiałowska-Owczarek, Katarzyna Słoboda, Muzeum Sztuki w Łodzi, Łódź 2013.

– Nowe światy. Sztuki performatywne jako polityczne przestrzenie konfliktu, dialogu i troski, red. Krzysztof Kurek, Magdalena Rewerenda, Agata Siwiak, Wydawnictwo Nauk Społecznych i Humanistycznych,Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Poznań 2022.

Wiedza:

absolwent zna i rozumie: metodologie nauk o kulturze i powiązane z nimi metody badawcze, główne tendencje rozwojowe nauk o kulturze w Polsce i na świecie; Umiejętności: absolwent potrafi: interpretować zgromadzony materiał uwzględniając kontekst historyczny, społeczny i polityczny, wykorzystywać posiadaną wiedzę by formułować i testować hipotezy z zakresu nauk o kulturze;

Kompetencje społeczne:

absolwent jest gotów do: krytycznej oceny posiadanej wiedzy i odbieranych treści, dostrzegania wagi refleksji kulturoznawczej dla życia społecznego i dostrzegania konieczność jej rozwoju, samodzielnego, twórczego i przemyślanego działania w kulturze.

Zaliczenie będzie miało formę samodzielnego rozwinięcia wybranego aspektu problematyki poruszanej na zajęciach w formie ustnej lub pisemnej, w zależności od indywidualnych preferencji.

Dopuszczalne są 2 nieobecności w semestrze. Nieobecności przekraczające 1/3 liczby zajęć są

podstawą do ich niezaliczenia.