(in Polish) Współczesna reżyseria operowa

Celem zajęć będzie przyjrzenie się współczesnemu teatru operowemu z uwzględnieniem perspektywy historycznej, teoretycznej i analitycznej. Zastanowimy się nad tym, w jaki sposób doszło do ukonstytuowania się roli reżysera jako głównego twórcy znaczeń spektaklu, jakie ma to konsekwencje dla samego teatru operowego oraz zmapujemy najważniejsze strategie inscenizacyjne. Poznamy także perspektywę osób tworzących współczesny teatr operowy.

Celem zajęć będzie przyjrzenie się współczesnemu teatru operowemu z uwzględnieniem perspektywy historycznej, teoretycznej i analitycznej. Zastanowimy się nad tym, w jaki sposób doszło do ukonstytuowania się roli reżysera w XX wieku jako głównego twórcy znaczeń spektaklu, jakie ma to konsekwencje dla samego teatru operowego oraz zmapujemy najważniejsze strategie inscenizacyjne. Poznamy także perspektywę osób tworzących współczesny teatr operowy - pod koniec semestru przewidziane są spotkania z osobami bezpośrednio zajmującymi się teatrem operowym (śpiew, scenografia, dramaturgia, dyrygentura, reżyseria), które przybliżą go nam od strony praktycznej.

Zagadnienia:

- jak badać współczesny teatr operowy?

- historia: Walter Felsenstein – Lia Rotbaum – Leon Schiller

- teoria i analiza

- strategie inscenizacyjne: od rekonstrukcji do dekonstrukcji

- warszawskie życie operowe

- śpiew w operze

- teatr operowy od strony scenograficznej

- dramaturgia opery

- dyrygowanie w operze

- teatr operowy – perspektywa reżyserki

Calico Joy H., The Legacy of GDR Directors on the Post-Wende Opera Stage, w: Art Outside the Lines: New Perspectives on GDR Art Culture, ed. by Elaine Kelly, Amy Wlodarski, Amsterdam–New York 2011.

Horowicz Bronisław, Teatr operowy. Historia opery – realizacje sceniczne – perspektywy, Warszawa 1963.

Mould Stephen, Curating Opera: Reinventing the Past Through Museums of Opera and Art, London 2021.

Müller Ulrich, Regietheater/Director’s Theater, w: The Oxford Handbook of Opera, ed. by Helen M. Greenwald, Oxford 2014.

Risi Clemens, Opera in Performance: „Regietheater” and the Performative Turn, transl. by Jake Frazer, „Opera Quarterly” 2019, vol. 35, no. 1-2.

Opera Studies, ed. by Nicholas Till, Cambridge 2012.

Rotbaumówna Lia, Opera a jej kształt sceniczny. Notatki z warsztatu reżysera, Kraków 1969.

Rudnicka Justyna, „Don Juan” Wolfganga Amadeusa Mozarta w reżyserskiej interpretacji Lii Rotbaumówny – próba rekonstrukcji, „Res Facta Nova” 2019, nr 29.

Wieczorek Sławomir, Czerwona „Halka”, „Dwutygodnik.com” 2012, nr 73.

metody analizy oraz interpretacji praktyk i tekstów kultury (inscenizacji operowej)

absolwent_ka potrafi:

wykorzystać posiadaną wiedzę, by samodzielnie wyszukiwać, analizować, oceniać, selekcjonować, integrować informacje z różnorodnych źródeł i wykorzystywać je w samodzielnych projektach badawczych

interpretować zgromadzony materiał uwzględniając kontekst historyczny, społeczny i polityczny

określać znaczenie medialnego charakteru praktyk i przekazów kulturowych dla ich treści i funkcji

pisać rozprawy, samodzielnie dobierając literaturę oraz zaprezentować ustnie wyniki swych dociekań badawczych, a także wygłosić referat będący rezultatem samodzielnej analizy literatury przedmiotu; w swych wypowiedziach pisemnych i ustnych stosuje w sposób poprawny terminologię z zakresu nauk o kulturze

absolwent_ka jest gotów_owa do:

krytycznej oceny posiadanej wiedzy i odbieranych treści

przyjęcia postawy szacunku i badawczej ciekawości wobec różnorodnych zjawisk kultury w tym używania zdobytej wiedzy do rozwiązywania zaobserwowanych problemów oraz zasięgania opinii ekspertów

Obecność i aktywność na zajęciach, esej lub prezentacja końcowa. Możliwe 2 nieusprawiedliwione nieobecności. Nieobecności przekraczające 1/3 liczby zajęć są podstawą niezaliczenia.