Niedokształcenia mowy pochodzenia korowego

obowiązkowe

Student zna wczesne uwarunkowania rozwoju mowy, ma opanowaną wiedzę na temat budowy i funkcjonowania mózgu człowieka

w sali

Realizacja przedmiotu ma zapewnić poznanie objawów językowych i pozajęzykowych charakterystycznych dla zaburzeń mowy rejestrowanych u dzieci, u których zaburzenia mowy uwarunkowane są uszkodzeniami i/lub dysfunkcją OUN. Studenci poznają podstawowe metody diagnozowania i sposoby usprawniania języka i mowy

Na zajęciach realizowane są następujące zagadnienia: definicje i klasyfikacje zaburzeń korowych u dzieci, charakterystyczne językowe i pozajęzykowe objawy zaburzeń, metody diagnozowania zaburzeń, czynniki determinujące proces usprawniania mowy, postępowanie logopedyczne-wybór metod i materiału językowego.

Dilling-Ostrowska E. (1982) „Rozwój i zaburzenia mowy u dzieci w zależności od stopnia dojrzałości układu nerwowego”. [W:] red.J.Szumska „Zaburzenia mowy u dzieci”, Warszawa.

Emiluta-Rozya D. (2002) „Projekt „Badania mowy” Ireny Styczek jako pierwowzór logopedycznego postępowania diagnostycznego”, Szkoła Specjalna nr 3.

Herzyk A. (1992) „Afazja i mutyzm dziecięcy”, Lublin.

Herzyk A. (1993) „Mózgowa organizacja języka w ontogenezie. Ujęcie neuropsychologiczne”, Audiofonologia T.V., Warszawa-Lublin.

Kaczmarek B. (1986) „Z zagadnień kształtowania mowy u dzieci z dysfunkcjami ośrodkowego układu nerwowego”. „Zagadnienia wychowawcze a zdrowie psychiczne”. Polskie Towarzystwo Higieny Psychicznej nr 2-3, Warszawa.

Kaczmarek B. (1993) „Mowa a kształtowanie się asymetrii mózgowej”. [W:] Scholasticus 4-5, Linea, Wrocław-Lublin.

Kordyl Z. (1969) „Psychologiczne problemy afazji dziecięcej”, PWN, Warszawa.

Leonard L. (2005) „SLI- Specyficzne zaburzenia komunikacji językowej”, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk.

Maryniak A. (2000) „Rozwój dzieci z guzami mózgu”, Wydawnictwo Akademickie „Żak”, Warszawa.

Paluch A., Drewniak-Wołosz E., Mikosza L. (2003) „Afa-Skala. Jak badać mowę dziecka afatycznego?”, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków.

Parol U. Z. (1989) „Dziecko z niedokształceniem mowy”, WSiP, Warszawa.

Parol U. Z. (1998) „Diagnostyka logopedyczna

w przypadkach alalii (niedokształcenia mowy o typie afazji”. Szkoła Specjalna nr 3.

Przybysz- Piwkowa M. (1993) „Jak pomóc dziecku z trudnościami w komunikacji werbalnej w poznawaniu morfologii języka”, Uniwersytet Gdański.

Sovak M. „Alalia”, Logopedia 10, Lublin.

Stecko E. (1994) „Badanie słuchu odróżniające alalię sensoryczną od niedosłuchu”. [W:] „Zaburzenia mowy u dzieci – wczesne rozpoznawanie i postępowanie logopedyczne”, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego.

Szeląg E. (1996) „Różnice indywidualne a mózgowe mechanizmy mowy. Przegląd badań własnych”, Logopedia nr 23, Lublin.

Zaleski T. (1992) „Opóźniony rozwój mowy u dzieci”, PZWL, Warszawa.

WIEDZA. Student:

-zna treść i zakres użycia terminów: afazja, alalia, niedokształcenie mowy pochodzenia korowego, dyzartria,

-zna różne klasyfikacje mózgowych zaburzeń mowy,

-zna przyczyny, patomechanizm mózgowych zaburzeń mowy i języka,

-zna objawy językowe i pozajęzykowe mózgowych zaburzeń mowy,

-zna różne metody diagnozowania i usprawniania dzieci z niedokształceniem mowy pochodzenia korowego,

UMIEJĘTNOŚCI. Student:

-potrafi samodzielnie opisywać, analizować objawy językowe i pozajęzykowe niedokształcenia mowy pochodzenia korowego,

-potrafi diagnozować dzieci z zaburzeniami mózgowymi,

-potrafi opracować plan, terapii uwzględniając potrzeby i możliwości pacjenta,

-potrafi prowadzić terapię z pacjentem,

KOMPETENCJE SPOŁECZNE. Student:

- posiada umiejętność rozumienia sytuacji emocjonalno-społecznej pacjenta z niedokształceniem mowy pochodzenia korowego i jego rodziny,

- potrafi współpracować z innymi specjalistami w celu tworzenia skutecznego procesu usprawniania pacjenta z dysfunkcjami mózgowymi.

Test zaliczeniowy z całości materiału, po zakończeniu wykładów.