Lexicology with Elements of Culture of Polish Language

Zapoznanie studentów z podstawami metodologicznymi kultury języka polskiego i leksykologii jako dyscyplin językoznawczych w związku z głównymi tendencjami komunikacji językowej we współczesnej polskiej wspólnocie etnicznej.

Wykład dotyczy podstawowych pojęć leksykologicznych, ze szczególnym uwzględnieniem jednostki leksykalnej oraz relacji między leksemem a wyrazem. Zostaną omówione najważniejsze zależności między składnikami pola semantycznego (synonimia, antonimia, homonimia). Ważnym składnikiem okaże się przegląd współczesnych słowników, przeprowadzony z uwzględnieniem tła historycznego. Drugim blokiem zagadnień będą główne tendencje rozwojowe współczesnego języka polskiego w zakresie ortografii, interpunkcji, wymowy, fleksji, składni oraz słownictwa. Nacisk jest położony na wyjaśnienie genezy błędów. Ważnym zagadnieniem jest różnica między normą (dwupoziomową) a uzusem, zwłaszcza – inteligenckim. Studenci poznają najważniejsze terminy językoznawstwa normatywnego oraz najaktualniejsze kodyfikacje normy językowej.

Ćwiczenia dotyczą przede wszystkich praktycznych umiejętności posługiwania się poprawną polszczyzną w różnych sytuacjach komunikacyjnych. Studenci poznają najważniejsze typy błędów i usterek językowych, identyfikują i rozumieją ich mechanizmy, formułują i uzasadniają oceny rozwiązań językowych.

S. Dubisz, Język – historia – kultura, Warszawa 2007.

H. Jadacka, Kultura języka polskiego. Fleksja, słowotwórstwo, składnia, Warszawa 2005.

T. Karpowicz, Kultura języka polskiego. Wymowa, ortografia, interpunkcja,

Warszawa 2009.

A. Markowski, Kultura języka polskiego. Teoria. Zagadnienia leksykalne,

Warszawa 2005.

Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. prof. Andrzeja

Markowskiego, Warszawa 2003.

Wykład oraz ćwiczenia prowadzoną są stacjonarnie. Nie ma możliwości eksternistycznego zaliczania zajęć. Na każdych zajęciach prowadzący dokonuje sprawdzenia listy obecności. Dopuszczalne są tylko dwie nieusprawiedliwione nieobecności. Każda nieobecność powyżej 2 musi zostać usprawiedliwiona, a student zobowiązany jest zaliczyć zajęcia, w których - z przyczyn od niego niezależnych - nie mógł uczestniczyć.

Ocena końcowa przedmiotu to średnia ocen uzyskanych na: 1) kolokwiach cząstkowych przeprowadzonych na ćwiczeniach; 2) kolokwium końcowym z zakresu ćwiczeń; 3) kolokwium końcowym z zakresu wykładu.

Zapoznanie studentów z podstawami metodologicznymi kultury języka polskiego i leksykologii jako dyscyplin językoznawczych w związku z głównymi tendencjami komunikacji językowej we współczesnej polskiej wspólnocie etnicznej.

Wykład dotyczy podstawowych pojęć leksykologicznych, ze szczególnym uwzględnieniem jednostki leksykalnej oraz relacji między leksemem a wyrazem. Zostaną omówione najważniejsze zależności między składnikami pola semantycznego (synonimia, antonimia, homonimia). Ważnym składnikiem okaże się przegląd współczesnych słowników, przeprowadzony z uwzględnieniem tła historycznego. Drugim blokiem zagadnień będą główne tendencje rozwojowe współczesnego języka polskiego w zakresie ortografii, interpunkcji, wymowy, fleksji, składni oraz słownictwa. Nacisk jest położony na wyjaśnienie genezy błędów. Ważnym zagadnieniem jest różnica między normą (dwupoziomową) a uzusem, zwłaszcza – inteligenckim. Studenci poznają najważniejsze terminy językoznawstwa normatywnego oraz najaktualniejsze kodyfikacje normy językowej.

Ćwiczenia dotyczą przede wszystkich praktycznych umiejętności posługiwania się poprawną polszczyzną w różnych sytuacjach komunikacyjnych. Studenci poznają najważniejsze typy błędów i usterek językowych, identyfikują i rozumieją ich mechanizmy, formułują i uzasadniają oceny rozwiązań językowych.

S. Dubisz, Język – historia – kultura, Warszawa 2007.

H. Jadacka, Kultura języka polskiego. Fleksja, słowotwórstwo, składnia, Warszawa 2005.

T. Karpowicz, Kultura języka polskiego. Wymowa, ortografia, interpunkcja,

Warszawa 2009.

A. Markowski, Kultura języka polskiego. Teoria. Zagadnienia leksykalne,

Warszawa 2005.

Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. prof. Andrzeja

Markowskiego, Warszawa 2003.

Wykład oraz ćwiczenia prowadzoną są stacjonarnie. Nie ma możliwości eksternistycznego zaliczania zajęć. Na każdych zajęciach prowadzący dokonuje sprawdzenia listy obecności. Dopuszczalne są tylko dwie nieusprawiedliwione nieobecności. Każda nieobecność powyżej 2 musi zostać usprawiedliwiona, a student zobowiązany jest zaliczyć zajęcia, w których - z przyczyn od niego niezależnych - nie mógł uczestniczyć.

Ocena końcowa przedmiotu to średnia ocen uzyskanych na: 1) kolokwiach cząstkowych przeprowadzonych na ćwiczeniach; 2) kolokwium końcowym z zakresu ćwiczeń; 3) kolokwium końcowym z zakresu wykładu.