Dysartrhia

Celem zajęć jest przekazanie studentom wiedzy na temat przyczyn, patomechanizmów, objawów oraz metod i technik diagnozy i terapii dyzartrycznych zaburzeń mowy.

Literatura obowiązkowa

1. Borkowska M., (red.), 1997, Dziecko niepełnosprawne ruchowo cz. 2., WSiP, Warszawa.

2. Borkowska M., 2001, Uwarunkowania rozwoju ruchowego i jego zaburzenia w mózgowym porażeniu dziecięcym, Wyd. Zaułek

3. Gatkowska I., 2012, Diagnoza dyzartrii u dorosłych w neurologii klinicznej, wyd. WUJ, Kraków.

4. Jauer-Niworowska O., 2009, Dyzartria nabyta Diagnoza logopedyczna i terapia osób dorosłych , wyd. APS, Warszawa.

5. Jauer-Niworowska O., Kwasiborska J., 2009, Dyzartria - wskazówki do diagnozy różnicowej poszczególnych typów, wyd. Komlogo, Gdańsk.

6. Jauer-Niworowska O., 2018, Terapia osób z dyzartrią w dwóch ujęciach: uniwersalna terapia psychologiczno-motoryczna oraz terapia uwzględniająca patomechanizm zaburzeń, [w:] Domagała A., Mirecka U. (red.), Metody terapii logopedycznej, wyd. UMCS, Lublin.

7. Jauer-Niworowska O., 2021, Psychologiczno-motoryczne podejście do diagnozy i terapii osób z dyzartrią, [w:] Tarkowski Z. (red.), Afazjologia, wyd. PZWL Wydawnictwo Lekarskie, Warszawa.

8. Jauer-Niworowska O., 2021, Diagnoza różnicowa afazji i dyzartrii, [w:] Tarkowski Z. (red.), Afazjologia, wyd. PZWL Wydawnictwo Lekarskie, Warszawa.

9. Michałowicz R., (red.), 1993, Mózgowe porażenie dziecięce, wyd. PZWL, Warszawa.

10. Mirecka U., Gustaw K., 2006, Skala dyzartrii. Wersja dla dzieci, Wrocław.

11. Tłokiński W., 2005, Zaburzenia mowy o typie dysartrii, [w:] Gałkowski T., Szeląg E., Jastrzębowska E., (red.), 2005, Podstawy neurologopedii, Wydawnictwo Uniwersytetu Opolskiego, Opole.

WIEDZA

- zna definicje, objawy, patomechanizm zaburzeń dyzartrycznych

- rozumie zasady klasyfikacji tego zaburzenia i potrafi omówić obowiązujące klasyfikacje

- zna i rozumie kryteria diagnozy (w tym diagnozy różnicowej) i terapii dyzartrii.

UMIEJĘTNOŚCI

- potrafi odróżnić od siebie typy dyzartrii na podstawie analizy objawów i dokumentacji wielospecjalistycznej (np. medycznej, psychologicznej)

- potrafi sformułować program terapii logopedycznej dostosowany do potrzeb pacjenta

- umie odróżnić dyzartrię od innych zaburzeń mowy (szczególnie od zaburzeń neurogennych).

KOMPETENCJE SPOŁECZNE

- gotowość do indywidualizacji oddziaływań zależnie od przyczyny i nasilenia zaburzeń funkcjonalnych motoryki aparatu mowy

- gotowość do holistycznego podejścia do pacjenta z wykorzystaniem współpracy z innymi specjalistami (lekarzami, psychologami, fizjoterapeutami, pedagogami)

Przedmiot kończy się zaliczeniem na ocenę w formie testu. Test końcowy zawierający pytania otwarte i zamknięte, jednokrotnego i/lub wielokrotnego wyboru, dotyczące informacji przekazywanych na zajęciach (wykładach i ćwiczeniach). Warunkiem koniecznym podejścia do testu końcowego jest uzyskanie zaliczenia z ćwiczeń. Szczegółowe kryteria oceny podano w sylabusie dotyczącym bieżącego cyklu zajęć.