Under-development of speech in persons with autism

1. Błeszyński J., 2011, Autyzm a niepełnosprawność intelektualna i opóźnienie w rozwoju. Skala Oceny Zachowań Autystycznych, Gdańsk.

2. Bobkiewicz – Lewartowska, L., 2005, Autyzm dziecięcy. Zagadnienia diagnozy i terapii, Kraków.

3. Cieszyńska J., 2008, Standard postępowania logopedycznego w przypadku autyzmu wczesnodziecięcego, „Logopedia”, t. 37: Standardy postępowania logopedycznego, Polskie Towarzystwo Logopedyczne, Lublin, s. 99-105.

4. Cieszyńska, Jagoda, 2011, Wczesna diagnoza i terapia zaburzeń autystycznych, Kraków.

5. Komender J., Jagielska G., Bryńska A., Autyzm i Zespół Aspergera, Warszawa 2009.

6. Kwasiborska-Dudek, J. Emiluta-Rozya D., 2020, Diagnoza i terapia logopedyczna małego dziecka z zaburzeniem ze spektrum autyzmu, Harmonia Universalis, Gdańsk.

7. Lipski, W., 2015, Standard postępowania logopedycznego w przypadku autyzmu, [w:] Logopedia. Standardy postępowania logopedycznego. Podręcznik akademicki, Lublin.

8. Pisula, E., 2000, Autyzm u dzieci. Diagnoza, klasyfikacja, etiologia, Warszawa.

9. Pisula, E., 2012, Autyzm, przyczyny, symptomy, terapia, Gdańsk.

10. Pisula, E. 2010, Małe dziecko z autyzmem, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Sopot.

11. Pisula, E. 2012, Autyzm. Od badań mózgu do praktyki psychologicznej, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Sopot.

12. Pietras T., Witusik A., Gałecki P., 2010, Autyzm – epidemiologia, diagnoza i terapia, Wydawnictwo Continuo, Wrocław.

13. Piszczek, M., 2013, Autyści. Jak odbierają i rozumieją świat. Kilka uwag o wychowaniu i terapii, Kompendium, Warszawa.

14. Markiewicz, K., 2004, Możliwości komunikacyjne dzieci autystycznych, Lublin.

15. Sadowska E., 2011, Zaburzenia komunikacji w autyzmie – podstawowe trudności diagnozy i terapii logopedycznej, [w:] Poradnik Językowy, 9(688).

16. Sadowska E., 2020, Zachowania komunikacyjne dzieci z autyzmem. Wpływ deficytów kompetencji komunikacyjnej na sposób porozumiewania się dzieci z autyzmem, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa.

17. Sadowska E., Osoba z ASD, osoba ze spektrum, autystyk, osoba autystyczna czy osoba z autyzmem? Współczesne tendencje w nazewnictwie osób z ASD, ,,Poradnik Językowy", nr 6, s. 52-64.

18. Winczura, B., 2008, Dziecko z autyzmem. Terapia deficytów poznawczych a teoria umysłu, Kraków.

Literatura uzupełniająca:

Wskazana przez prowadzącego na zajęciach.

WIEDZA:

Rozpoznaje, definiuje i opisuje normy i standardy językowokomunikacyjne.

Rozpoznaje i opisuje kulturowe, etyczne i pragmatyczne aspekty komunikacji interpersonalnej.

Wymienia kryteria klasyfikacji zaburzeń i opóźnień rozwoju systemu językowego i mowy. Klasyfikuje zaburzenia mowy.

Zna terminologię logopedyczną oraz lingwistyczną, psychologiczną i medyczną stosowaną w logopedii.

Rozpoznaje i opisuje zaburzenia mowy w : afazję, dyzartrię, niedokształcenie mowy w związku ze zróżnicowanymi przyczynami: niedosłuchem, mózgowym uszkodzeniem i/lub dysfunkcją ,upośledzeniem umysłowym, autyzmem.

Identyfikuje i opisuje objawy językowe i pozajęzykowe charakterystyczne dla zaburzonego rozwoju mowy i nabytych zaburzeń mowy.

UMIEJĘTNOŚCI:

Samodzielnie planuje i przeprowadza diagnozę pacjenta z zaburzeniami mowy rozwojowymi i nabytymi.

Opracowuje i realizuje działania usprawniające, uwzględniające możliości i potrzeby pacjenta; ocenia skuteczność stosowanych metod i weryfukuje je w zależności od efektów.

Wykorzystuje w podejmowanych zadaniach terapeutyczno – logopedycznych wiedzę w zakresie norm i standardów zachowań językowokomunikacyjnych, komunikacji językowej, wspomagającej i alternatywnej (AAC).

Interpretuje objawy zachowań pacjenta oraz wyniki medycznych badań laboratoryjnych i aparaturowych stosowanych w diagnostyce medycznej.

Potrafi pracować w zespole, współpracuje z lekarzem, psychologiem i pedagogiem w zakresie stawiania diagnozy oraz planowania i weyfikowania terapii logopedycznej.

W sposób zgodny z przyjętymi standardami komunikacyjnymi stosowanymi w opiece logopedycznej i medycznej przekazuje pacjentowi i/lub jego opiekunom informacje o stanie jego mowy, określa zasady i warunki współpracy, przedstawia program postępowania logopdycznego.

KOMPETENCJE SPOŁECZNE:

Ma świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie potrzebę ich uzupełniania i doskonalenia i dąży do tego, dokonuje samooceny własnych umiejętności i kompetencji.

Ma świadomość odpowiedzialności za podejmowane działania diagnostyczno-terapeutyczne.

Rozpoznaje zalezności między skutecznością a wyborem właściwej metody terapii.

Nawiązuje empatyczny kontakt z pacjentem, unikając jatropatogenii, przejawia pozytywną postawę w stosunku do osób przewlekle chorych; dostrzega, poprawnie analizuje i pomaga w skutecznym rozwiązywaniu trudności emocjonlno-społęcznych pacjentów z zaburzonym rozwojem mowy lub z nabytymi zaburzeniami mowy; ma umiejętność rozumienia sytuacji emocjonalno-społecznej pacjenta i jego rodziny.

Wykorzystuje wiedzę o zaburzeniach systemu językowego i mowy oraz wiedzę o etiologii zaburzeń i dysfunkcji mowy do planowania terapii logopedycznej, sprawowania opieki logopedycznej, i prowadzenia terapii logopedycznej.

Egzamin.

Dopuszczalna 1 nieobecność.