English drama after "the death of tragedy"

Kurs przedstawia rewizje pojęcia tragedii i kategorii tragizmu oraz tradycyjnych klasyfikacji gatunków w dwudziestowiecznym dramacie angielskim poprzez pryzmat zaproponowanej przez George’a Steinera tezy o „śmierci tragedii”

Punktem wyjścia do dyskusji i analizy tekstów jest publikacja George’a Steinera The Death of Tragedy z 1961 roku, przedstawiona w niej wersja historii europejskiego dramatu i teza o końcu tragedii, a także inne dwudziestowieczne próby redefinicji kategorii tragizmu i polemika z nimi. W centrum zainteresowania znajdą się przede wszystkim te dwudziestowieczne utwory dramatyczne, które w wyraźny sposób odwołują się do klasycznych wzorców, przetwarzają je lub kontestują, jak również teksty teoretycznoliterackie redefiniujące pojęcia tragedii i tragizmu w dramaturgii dwudziestowiecznej, a także takie, które z tej perspektywy dokonują rewizji tych kategorii w dramatach wczesnonowożytnych. Pierwsza część kursu będzie poświęcona dyskusji nad tezami Steinera i jego wersji historii dramatu, przede wszystkim w odniesieniu do przedstawionych przez niego sądów na temat dramatu angielskiego, w szczególności elżbietańskiego i jakobińskiego. Zadamy pytanie, dlaczego właśnie w dramacie siedemnastego wieku Steiner dostrzega początki zmierzchu klasycznych wzorców tragedii. Konieczne będzie tu oczywiście sięgnięcie do klasycznych źródeł (Poetyka Arystotelesa, tragedia grecka, tragedie Seneki), aby odpowiedzieć na pytanie w jaki sposób nieregularna tragedia elżbietańska i jakobińska (np. dzieła Szekspira czy Webstera) odbiega od norm estetycznych tragedii starożytnej.

Ten pobieżny przegląd tez i obserwacji George’a Steinera na temat przemian w dramacie (szczególnie w dramacie angielskim) będzie wstępem do pogłębionej refleksji o poszukiwaniach nowych form wyrazu w wieku XX i analizy bardziej radykalnych zmian w rozumieniu tragedii, tragizmu i bohatera tragicznego manifestowanych zarówno w twórczości dramatycznej takich autorów jak T.S. Eliot, Samuel Beckett, Harold Pinter, Tom Stoppard, czy John Whiting, jak i w tekstach teoretycznych wymienionych wcześniej twórców dramatów Eliota i Pintera, a także Arthura Millera, Jana Kotta, Martina Esslina, Kennetha Tynana i innych. Analizowane będą teksty sztuk i pisma teoretycznoliterackie.

Wiedza

Student

• zna podstawową terminologię nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa i wiedzy o teatrze i rozumie ich rolę kulturze

• zna podstawowe metody analizy i interpretacji tekstów literackich i teoretycznoliterackich

• poszerza znajomość współczesnych nurtów i kierunków rozwoju badań nad literaturą i kulturą, ze szczególnym uwzględnieniem badań nad twórczością dwudziestowiecznych dramatopisarzy i krytyków

Umiejętności

Student

• potrafi dokonywać analizy dzieł sztuki oraz tekstów naukowych i materiałów źródłowych za pomocą odpowiednich narzędzi badawczych

• potrafi docenić różnorodność opinii zawartych w lekturach oraz przedstawionych w dyskusjach i wykorzystać je jako źródło inspiracji

Kompetencje społeczne

Student

• jest gotów do poznawania nowych metod badawczych

• jest gotów do podejmowania kształcenia przez całe życie; dostrzega rolę literatury w rozwoju własnym oraz w procesie edukacji w ogóle

Ocena końcowa będzie wypadkową następujących ocen cząstkowych:

20% aktywność w czasie zajęć

40% dwie krótkie wypowiedzi pisemne w trakcie semestru (po 500 słów)

40% kolokwium na koniec semestru

Dopuszczalna liczba nieobecności – 3 w semestrze

Zaliczenie na ocenę. Dwie krótkie wypowiedzi pisemne i kolokwium po zakończeniu zajęć w czasie zimowej sesji egzaminacyjnej. Zaliczenie poprawkowe najpóźniej do końca poprawkowej sesji egzaminacyjnej semestru zimowego.