Oficyna otrzymała swój obecny kształt w wyniku generalnej przebudowy zespołu pałacowego w l. 1948-1951 prowadzonej przez Jana Dąbrowskiego. Ze względu na poważne zniszczenia dokonane przez niemieckich okupantów po upadku Powstania Warszawskiego w 1944 r. nie odbudowano oficyny w dawnym kształcie, ale wykorzystano część jej murów do wzniesienia nowego budynku. Zajmuje on miejsce dwóch dawnych oficyn sąsiadujących ze sobą pałaców Uruskich-Czetwertyńskich (ASA) oraz Tyszkiewiczów-Potockich (ATA). Oficyny stykały się długimi ślepymi ścianami wzdłuż linii rozgraniczającej nieruchomości i miały okna tylko od strony dziedzińców. Po przebudowie cały budynek przypisany został do zespołu pałacowego Uruskich-Czetwertyńskich i zyskał wygodny układ trzytraktowy: korytarze i klatka schodowa w trackie środkowym oraz pokoje w traktach zewnętrznych.
Część oficyny wykorzystana jest na biura Wydziału Geografii i Studiów Regionalnych, część natomiast służy jako mieszkania dla rodziny Czetwertyńskich.
Pierwotnie oficyna sąsiadowała od strony gmachu Audytoryjnego (ANA) z dalszymi zabudowaniami na wschodnim krańcu nieruchomości ujmując w środku działki zamknięty dziedziniec. Z tych budynków ocalała tylko dawna oficyna mieszkalna użytkowana obecnie przez Szkołę Języków Obcych (ASC). W miejscu wyburzonych budynków znajduje się obecnie wejście na dziedziniec.
Źródła
- Kwiatkowska, M. Pałac Uruskich, Warszawa 1974
- Rejestr zabytków https://mapy.zabytek.gov.pl/nid/
Oprac. dr Krzysztof Mordyński, Muzeum UW
