Media w polityce

obowiązkowe

Przedmiot media i polityka odnosi się do wzajemnych relacji między tymi dwiema sferami. Studenci poznają mechanizmy funkcjonowania mediów. Tematem zajęć jest problem instrumentalnego wykorzystywania mediów, przez polityków.

w sali

Przedmiot media i polityka odnosi się do wzajemnych relacji między tymi dwiema sferami. Studenci poznają mechanizmy funkcjonowania mediów. Tematem zajęć jest problem instrumentalnego wykorzystywania mediów, przez polityków.

Zakres tematyczny wykładu obejmuje następujące grupy zagadnień:

1. Pojęcie i funkcje mediów.

2. Polityczne funkcje mediów

3. Media jako „czwarta władza”

4. Wpływ kultury popularnej na przedstawianie polityki w mediach

5. Typy wydarzeń medialnych: wydarzenia ważne, zainscenizowane, zmediatyzowane

6. Ekspozycja medialna polityków w kontekście agenda setting.

7. Ekspozycja medialna parlamentarnych partii politycznych w kontekście agenda setting.

8. Ekspozycja medialna pozaparlamentarnych partii politycznych w kontekście agenda setting

9. Problematyka polityczna w dziennikach opinii w Polsce

10. Problematyka polityczna w tygodnikach opinii w Polsce

11. Problematyka polityczna w tabloidach

12. Problematyka polityczna w prasie kobiecej

13. Wizje polityki w programach publicystycznych

14. Wizje polityki w programach telewizyjnych

15. Polityczna blogosfera

Literatura

1. B. Dobek-Ostrowska, Nauka o komunikowaniu. Podstawowe orientacje teoretyczne, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2001, s. 56-92.

Rozdz. III. Teoria „użytkowania i korzyści” – fazy rozwoju, podstawowe założenia (Bartłomiej Kołtun)

Rozdz. IV. Teoria agenda-setting i jej zastosowanie (Anna Pyzikowska)

Rozdz. V. Interakcjonizm w komunikologii – dramaturgiczna koncepcja życia społecznego Ervinga Goffmana (Marta Kiełdanowicz)

2. B. Dobek-Ostrowska, Podstawy komunikowania społecznego, wyd. Astrum, Wrocław 1999, s. 11-17.

Rozdz.I.1. Istota procesu komunikowania

3. B. Dobek-Ostrowska, R. Wiszniowski, Teoria komunikowania publicznego i politycznego, wyd. Astrum, Wrocław 2007, s. 105-112, 167-191.

Rozdz. IV.1.1. Podejścia teoretyczne do komunikowania politycznego

Rozdz. VI. Uczestnicy kampanii politycznej i wyborczej

3. J. Fras, Komunikacja polityczna, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2005, s. 26-36, 51-59.

Rozdz. I.2. Definiowanie komunikacji politycznej

Rozdz. I.4. Uczestnicy, nadawcy i autorzy komunikacji politycznej

5. J. Garlicki, D. Mider, Wykorzystanie Internetu w komunikowaniu politycznym elit z wyborcami, [w:] E. Marciniak (red.), Studia Politologiczne vol. 25, wyd. Elipsa, Warszawa 2012, s. 177-209.

6. T. Goban-Klas, Media i komunikowanie masowe, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa-Kraków 1999, s. 264-269.

Rozdz. XI.5.1. Rosnące dysproporcje poinformowania odbiorców

Rozdz. XI.5.2. Stymulacja nastrojów społecznych

Rozdz. XI.5.3. Hipoteza porządku dziennego

7. M. McCombs, Ustanawianie agendy. Media masowe i opinia publiczna, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2008, s. XI-XIX.

Przedmowa do wydania polskiego (Bogusława Dobek-Ostrowska)

8. S. Michalczyk, Komunikowanie polityczne, wyd. Śląsk, Katowice 2005, s. 16-80, 97-110, 123-166.

Rozdz. I. Teoretyczne podstawy komunikowania politycznego

Rozdz. II.1. Pojęcie aktorów politycznych

Rozdz. II.2. Między państwem a społeczeństwem: funkcje i struktura aktorów

Rozdz. II.4. Obywatele-publiczność

Rozdz. III.1. Funkcje mediów masowych

Rozdz. III.2. Rekonstrukcja rzeczywistości przez media

Rozdz. III.3. Kształtowanie opinii publicznej

9. M. Mrozowski, Media masowe. Władza, rozrywka i biznes, Oficyna Wydawnicza ASPRA-JR, Warszawa 2001, s. 109-116, 384-389.

Rozdz. III.3. Funkcje komunikowania masowego

Rozdz. X.3.3. Efekty długotrwałe

10. K. Stasiuk-Krajewska, Media a demokracja. O postrzeganiu roli mediów w społeczeństwie demokratycznym, [w:] M. Sokołowski (red.), Media i społeczeństwo, Toruń 2008, s. 156-167.

11. P. Wesołowski, Analiza komunikacji politycznej w serwisach internetowych kandydatów na prezydenta Polski w trakcie kampanii wyborczej 2010 roku, [w:] J. Garlicki (red.), Studia Politologiczne vol. 21, wyd. Elipsa, Warszawa 2011, s. 89-130.

12. P. Winterhoff-Spurk, Psychologia mediów, wyd. WAM, Kraków 2007, s. 116-128.

Rozdz. IV.2. Iluzja wiedzy – oddziaływanie programów informacyjnych

EK1. Ma wiedzę na temat relacji mediów i polityki (KW01, KW04)

EK2. Ma wiedzę na temat politycznych funkcji mediów (KW12)

EK3. Ma wiedzę na temat mechanizmu agenda setting ( KW12)

EK4. Zna i rozumie wpływ kultury popularnej na sferę polityki (KW07).

EK5. Potrafi dostrzegać i wyjaśniać różnice między różnorodnymi mediami w kontekście problematyki politycznej (KU01)

EK6. Potrafi przeanalizować specyfikę obecności medialnej partii i polityków (KU03)

EK7. Umie dokonywać oceny skutków ekspozycji polityków i partii w różnorodnych mediach (KU10)

EK8. Umie przygotować prezentację ilustrująca agenda setting ( KU11)

KOMPETENCJE

EK9. Jest przygotowany do aktywnego odbioru mediów poprzez ustosunkowywanie się do określonych treści medialnych ( KK01)

EK10. Potrafi w grupie monitorować media (KK03)

Podstawą zaliczenia jest obecność na zajęciach, przygotowanie do zajęć i aktywność w dyskusji. Ponadto student przygotowuje i przedstawia pracę na temat ekspozycji medialnej polityka lub partii politycznej

brak