Polityka zagraniczna Polski

obowiązkowe

Cele ogólne zajęć: zdobycie wiedzy nt. współczesnej polityki zagranicznej Polski: jej uwarunkowań, celów, głównych kierunków oraz efektywności

Wykształcenie u studentów zdolności: analitycznego i krytycznego myślenia na temat polityki zagranicznej Polski, formułowania samodzielnych opinii i sądów, dyskutowania i argumentowania swoich twierdzeń.

Przygotowanie do pracy na stanowiskach analityka i specjalisty średniego szczebla w administracji państwowej i samorządowej, w organizacjach i instytucjach międzynarodowych, zajmujących się problematyką polskiej polityki zagranicznej.

w sali
zdalnie

W ramach przedmiotu studenci poznają ewolucję polityki zagranicznej Polski w latach 1918-1920, jej uwarunkowania, cele, główne kierunki, a także instrumenty. Treści zajęć obejmują pogłębioną analizę wybranych dwustronnych relacji Polski z najważniejszymi partnerami zagranicznymi, a także aktywność państwa w organizacjach międzynarodowych (NATO, UE, ONZ, KBWE/OBWE). Dzięki przedstawionych na zajęciach siatce pojęć oraz narzędziach analizy studenci mogą samodzielnie dokonywać oceny efektywności polityki zagranicznej.

Polityka zagraniczna Polski w latach 1918-1945: uwarunkowania polskiej polityki zagranicznej w latach 1918-1945, koncepcje Józefa Piłsudskiego i Romana Dmowskiego, znaczenie Ligi Narodów, projekt Międzymorza, relacje z dwustronne, założenia i realizacja polityki zagranicznej okresu II wojny światowej; Polityka zagraniczna Polski Ludowej: uwarunkowania polskiej polityki zagranicznej w latach 1944-1989, charakterystyka systemu komunistycznego – relacje z ZSRR, członkostwo Polski w Układzie Warszawskim i RWPG, aktywność w ONZ i inicjatywy rozbrojeniowe, stosunki polsko-niemieckie; Zmiana w polskiej polityce zagranicznej po 1989 r.: nowe koncepcje w polityce zagranicznej, zmiany w służbie dyplomatycznej i konsularnej, rozwiązanie Układu Warszawskiego i RWPG, zjednoczenie Niemiec, normalizacja relacji z sąsiadami; Polska polityka bezpieczeństwa po 1989 r.: dylematy w polskiej polityce bezpieczeństwa na początku lat 90. XX wieku; KBWE; droga Polski do NATO; udział Wojska Polskiego w misjach poza granicami kraju; strategie bezpieczeństwa narodowego, partnerstwo strategiczne ze Stanami Zjednoczonymi; Polska polityka europejska – Unia Europejska: droga do członkostwa w UE – bilans korzyści, polskie wizje integracji europejskiej; Polska polityka europejska – kazus Niemiec: stosunki z Niemcami, historia i pojednanie, relacje z dwustronne z państwami europejskimi; współpraca gospodarcza; Polityka regionalna Polski: Grupa Wyszehradzka, Trójkąt Weimarski, Inicjatywa Trójmorza i oś Północ-Południe; Polska polityka wschodnia: źródła polskiej polityki wschodniej; stosunki polsko-rosyjskie; partnerstwo w relacjach z Ukrainą, stosunki z Białorusią i państwami Kaukazu Południowego, zaangażowanie Polski w ramach Partnerstwa Wschodniego; Polska w organizacjach systemu Narodów Zjednoczonych: zaangażowanie Polski w działalności ONZ; członkostwo polski w Radzie Bezpieczeństwa 2018-2019; ewolucja znaczenia ONZ w polskiej polityce zagranicznej; Relacje Polski z państwami Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej: stosunki polsko-chińskie, relacje polski z innymi państwami azjatyckimi, relacje Polski z państwami afrykańskimi i Ameryki Łacińskiej. Instrumenty polskiej polityki zagranicznej: Polska w globalnej produkcji, światowym obrocie handlowym i globalnej sieci teleinformatycznej; polityka energetyczna; polska infrastruktura dyplomatyczna; Polacy i polska marka na świecie; polska pomoc rozwojowa.

J. Czaputowicz, „Polityka zagraniczna Polski przełomu 1989 r.”, Przegląd Zachodni nr 3 (332) 2009, s. 16-31.

J. Czaputowicz, „Polityka zagraniczna w działaniach opozycji przed rokiem 1989”, Polski Przegląd Dyplomatyczny 2009, nr 4-5 (50-51), s. 57-86.

J. M. Fiszer, „Niemcy i Francja w Unii Europejskiej po Brexicie”, Rocznik polsko-niemiecki, No.26, 2018, s.39-55.

W. Jarząbek, „Polska w polityce międzynarodowej i zimnej wojnie 1945-1989” K. Persak, P. Machcewicz (red.) Polski wiek XX t. IV, Warszawa 2010 s. 301-328.

P. Kowal, A. Orzelska-Stączek, Inicjatywa Trójmorza: geneza, cele i funkcjonowanie, ISP PAN, 2018.

J. Kukułka, Dyplomacja polska w latach 1944-1989, [w:] G. Labuda, W. Michowicz (red.), Historia dyplomacji polskiej X-XX w., Warszawa 2002, s. 548-607.

R. Kupiecki, „Strategia bezpieczeństwa narodowego a polityka bezpieczeństwa RP” [w:] R. Kupiecki (red.) Strategia bezpieczeństwa narodowego RP. Pierwsze 25 lat, Warszawa 2015, s. 153-180.

R. Kuźniar, Polityka zagraniczna III Rzeczypospolitej, Warszawa 2012.

M. Lasoń, „Miejsce Chińskiej Republiki Ludowej w polityce zagranicznej Polski w drugiej dekadzie XXI w.”, Krakowskie Studia Międzynarodowe, 2018, nr 2, s. 37-50.

P. Łossowski, Geneza Niepodległości. Dyplomacja Drugiej Rzeczpospolitej, [w:] G. Labuda, W. Michowicz (red.), Historia dyplomacji polskiej X-XX w., Warszawa 2002, s. 449-508.

W. Michowicz, Dyplomacja polska w okresie II wojny światowej, [w:] G. Labuda, W. Michowicz (red.), Historia dyplomacji polskiej X-XX w., Warszawa 2002, s. 509-547.

B. E. Nowak, Wybory i kampania na niestałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ „Sprawy Międzynarodowe” nr 4/2014, s.145-169.

A. Nowak-Far, Droga Polski do Unii Europejskiej, w: Prawne aspekty członkostwa Polski w Unii Europejskiej, Instytut Wydawniczy EuroPrawo, Warszawa, 2012, s.1-28.

A. Paterek, „Pomoc rozwojowa jako instrument polskiej polityki zagranicznej – szanse i wyzwania”, Krakowskie Studia Międzynarodowe, 2013, nr 4 , s. 207-230.

S. Pawlak, „Główne kierunki inicjatyw polskich w ONZ w latach 1945-2018”, [w:] E. Haliżak, T. Łoś-Nowak, A. Potyrała, J. Starzyk-Sulejewska (red.), Polska w instytucjach międzynarodowych w latach 1918-2018, Narodowe Centrum Kultury, PTSM, Warszawa 2019.

M. Wołos, „Szkic o polskiej polityce zagranicznej w międzywojennym dwudziestoleciu” [w:] K. Persak, P. Machcewicz (red.) Polski wiek XX t. I, Warszawa 2009 s. 195-270.

H.E. Wyligała, Rola Trójkąta Weimarskiego w polskiej polityce zagranicznej, [w:] K. Gelles (red.), Republika Federalna Niemiec: ustrój, społeczeństwo, gospodarka, Acta Universitas Wratislaviensis, Niemcoznawstwo, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2011, s. 211-213

J. Zając, R. Zięba, Polska w stosunkach międzynarodowych 1945–1989, Toruń 2005.

R. Zięba, „Główne problemy w stosunkach polsko-rosyjskich”, Stosunki Międzynarodowe – International Relations, 2018, t. 54, nr 3, s. 9-34

R. Zięba, Polityka zagraniczna Polski w strefie euroatlantyckiej, WUW, Warszawa 2013.

Student zna i rozumie:

- uwarunkowania historyczne polskiej polityki zagranicznej;

- najważniejsze fakty, zjawiska oraz problemy z zakresu polityki zagranicznej Polski;

- funkcjonowanie Polski jako aktora stosunków międzynarodowych.

Student potrafi:

- prawidłowo interpretować zjawiska zachodzące w polityce zagranicznej Polski wykorzystując teoretyczną i empiryczną wiedzę zdobytą podczas studiów, w z wykorzystaniem technik informacyjno-komunikacyjnych,

- merytorycznie argumentować, formułować spójne wnioski z wykorzystaniem specjalistycznego języka nauki o stosunkach międzynarodowych i powiązanych z nią dyscyplin, na użytek komunikacji ze specjalistami z zakresu dyscypliny, jak i szerszego grona odbiorców

Student gotów jest:

- do uznawania znaczenia wiedzy w rozwiązywaniu problemów poznawczych z zakresu stosunków międzynarodowych oraz w zasięgania opinii ekspertów, gdy potrzebne są one do rozwiązania danego problemu obejmującego problematykę studiów

Metody:

- przygotowanie merytoryczne do zajęć na podstawie literatury przedmiotu i wykładów;

- dyskusja na zajęciach;

- przygotowanie referatów.

Kryteria oceniania na ćwiczeniach:

- obecność na zajęciach;

- aktywność na zajęciach;

- wygłoszenie referatu;

- test sprawdzający połówkowy

Egzamin ustnu na zakończenie przedmiotu.