Historia kryminalistyki

Informacje ogólne

Kod przedmiotu:	2200-1CWPK42
Kod Erasmus / ISCED:	10.4 Kod klasyfikacyjny przedmiotu składa się z trzech do pięciu cyfr, przy czym trzy pierwsze oznaczają klasyfikację dziedziny wg. Listy kodów dziedzin obowiązującej w programie Socrates/Erasmus, czwarta (dotąd na ogół 0) – ewentualne uszczegółowienie informacji o dyscyplinie, piąta – stopień zaawansowania przedmiotu ustalony na podstawie roku studiów, dla którego przedmiot jest przeznaczony. / (0421) Prawo Kod ISCED - Międzynarodowa Standardowa Klasyfikacja Kształcenia (International Standard Classification of Education) została opracowana przez UNESCO.
Nazwa przedmiotu:	Historia kryminalistyki
Jednostka:	Wydział Prawa i Administracji
Grupy:	Wykłady specjalizacyjne i konwersatoria dla III roku studiów prawniczych Wykłady specjalizacyjne i konwersatoria dla IV roku studiów prawniczych Wykłady specjalizacyjne i konwersatoria dla V roku studiów prawniczych
Punkty ECTS i inne:	(brak) Podstawowe informacje o zasadach przyporządkowania punktów ECTS: roczny wymiar godzinowy nakładu pracy studenta konieczny do osiągnięcia zakładanych efektów uczenia się dla danego etapu studiów wynosi 1500-1800 h, co odpowiada 60 ECTS; tygodniowy wymiar godzinowy nakładu pracy studenta wynosi 45 h; 1 punkt ECTS odpowiada 25-30 godzinom pracy studenta potrzebnej do osiągnięcia zakładanych efektów uczenia się; tygodniowy nakład pracy studenta konieczny do osiągnięcia zakładanych efektów uczenia się pozwala uzyskać 1,5 ECTS; nakład pracy potrzebny do zaliczenia przedmiotu, któremu przypisano 3 ECTS, stanowi 10% semestralnego obciążenia studenta. zobacz reguły punktacji
Język prowadzenia:	polski
Rodzaj przedmiotu:	nieobowiązkowe ogólnouniwersyteckie
Skrócony opis:	Zajęcia skierowane są do studentów zainteresowanych historycznymi korzeniami współczesnych metod wykrywczych i identyfikacji śladów. W ramach wykładu przekazuje się wiedzę na temat kształtowania poszczególnych działów techniki kryminalistycznej od momentu wyodrębnienia się kryminalistyki z medycyny sądowej. Istotną część wykładu stanowi analiza słynnych procesów XIX i XX wieku w kontekście pojawiających się możliwości identyfikacyjnych nowoczesnej kryminalistyki światowej i polskiej.
Pełny opis:	Wykład specjalizacyjny dla II, III, iV, V roku studiów. Forma zaliczenia przedmiotu: lista obecności. 1. Zajęcia wprowadzające. Współczesne techniczne sposoby identyfikacji - katalog i omówienie. Problematyka źródeł historycznych. 2. Identyfikacja trucizn. Związki między kryminalistyką a medycyną sądową. Sprawa Mary Blandy (1751); otrucie polarnika Charlesa Halla (1871), otrucie Georgi Markowa (1978) 3. Identyfikacja szczątków ludzkich. Martin Thorn i Augusta Nack (1897). Przypadek Hansa Schmidta (1913), sprawa Arthura Eggersa (1946). 4. Prawdopodobna przyczyna śmierci. Sprawa Normana Thorne (1924). Zabójstwo Elisabeth Barlow (1957). Richard Kuklinski (1983). Polska medycyna sądowa 5. Ustalenie czasu śmierci. Sprawa Franka Jamesa i Raymonda Schucka (1920). Proces Anibala Almodovara (1942). Przypadek William Jenningsa (1962). 6. Badania serologiczne. Proces Pierre'a Voirbot (1868). Sprawa Ludwiga Tessnowa (1901). Przypadek Jesse Watkinsa (1927). Proces Josepha Williamsa (1939). 7. Badania DNA. Zabójstwo Romanowów (1918). Przypadek Colina Pitchforka (1983). Sprawa Tommie Lee Andrewsa (1986). 8. Badania antropometryczne. Sprawa Michela Eyrauda (1889). Sprawa Williama Bayly (1933). Pośmiertna identyfikacja Josefa Mengele (1985). 9. Badania daktyloskopijne. Proces Franciski Rojas (1892). Proces braci Strattonów (1905). Sprawa Petera Griffithsa (1948. Proces Richarda Ramireza (1984). 10. Badania odontologiczne. Sprawa Johna Webstera (1849). Przypadek Harry'ego Dobkina (1942). Theodore Bundy (1978) 11. Badania dokumentów. Sprawa Dreyfusa (1894). Sprawa Arthura Perry'ego (1937). Falszerstwo dzienników Hitlera (1981). 12. Badania mechanoskopijne i traseologiczne. Sprawa Williama Dorra (1912). Przypadek Bruno Hauptmanna (1932). Proces Johna Vollmanna (1958). 13. Identyfikacja fonoskopijna. Clifford Irving i Howard Hughes (1971). Przypadek Jimmy'ego Wayne Glenna (1973). 14. Badania materiałów wybuchowych. Sprawa Fredericka Smalla (1916). John Graham (1955). PAN AM 103, zamach nad Lockerbie (1988). 15. Profilowanie psychologiczne. Sprawa George Metesky'ego (1940). Przypadek Richarda Chase'a (1978) i sprawa Marchwickiego.
Literatura:	1. P. Horoszowski: Od zbrodni do kary, Warszawa 1963 2. H. H. Kirst: Kryminalistyka, Warszawa 1997 3. J. Thorwald: Stulecie detektywów, Kraków 1993; 4. J. Thorwald: Godzina detektywów, Kraków 1993;
Efekty uczenia się:	Student uzyskuje podstawową wiedzę z zakresu historii metod identyfikacyjnych, potrafi ją zastosować do współczesnej oceny dowodów naukowych oraz umie wypowiadać się pisemnie na temat wybranej metody identyfikacji
Metody i kryteria oceniania:	80% esej, 20% obecność i aktywność na zajęciach

Przedmiot nie jest oferowany w żadnym z aktualnych cykli dydaktycznych.

Opisy przedmiotów w USOS i USOSweb są chronione prawem autorskim.
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Warszawski.