Śmierć jako fundament wolności. Heidegger czyta Arystotelesa

monograficzne

w sali

Wykład poświęcony będzie filozofii moralnej Heideggera i Arystotelesa. Omówimy Heideggerowską interpretację „Etyki nikomachejskiej” i „Metafizyki”.

Heidegger pisał w latach 20tych tamtego wieku książkę o Arystotelesie. Dzieła nie ukończył, pracę nad nim porzucił i zaczął pisać „Sein und Zeit”. Zasadnicze kontury tej nienapisanej książki są nam znane dzięki publikacjom wykładów Heideggera z tego okresu, które ukazały się drukiem dopiero na początku naszego stulecia. Ich lektura pokazuje rzecz zaskakującą: „etyczne” fragmenty „Sein und Zeit” – poświęcone śmierci i zdecydowaniu – są w gruncie rzeczy reinterpretacją Arystotelejskiej teorii szczęścia. Stawia to Heideggera w zupełnie nowym świetle i pozwala na nowo przeczytać i przetłumaczyć „Sein und Zeit”.

Wykład będzie się składał z dwóch części. Zaczniemy od „Etyki nikomachejskiej”, która jest dziełem źle przełożonym na polski i wymaga dlatego dokładnej, filologicznej egzegezy. Wypracowane w trakcie tej egzegezy pojęcia przyłożymy następnie do filozofii Heideggera.

Przy okazji poruszymy kwestię języka moralności. W jaki sposób mówić o „dobrym życiu” i „szczęściu”? Na czym polega precyzja i dokładność naszych pojęć moralnych?

Wykład będzie dotyczył kwestii życiowych. Każdy chce być szczęśliwy. Wszyscy musimy umrzeć. Zajmiemy się sprawami ostatecznymi.

1. M. Heidegger, „Bycie i czas”

2. Arystoteles, „Etyka nikomachejska”

3. Arystoteles, „Etyka eudemejska”

4. Arystoteles, „Metafizyka”

5. H.G. Gadamer, „Prawda i metoda”

Nabyta wiedza:

ma szeroką znajomość zależności między kształtowaniem się idei filozoficznych a zmianami w kulturze i w społeczeństwie; rozumie fundamentalną rolę, jaką idee filozoficzne odgrywają w powstawaniu dzieł i instytucji kultury;

ma pogłębioną i rozszerzoną wiedzę o kompleksowej naturze języka oraz historycznej zmienności jego znaczeń;

Nabyte umiejętności:

konstruuje i rekonstruuje argumentacje z perspektywy różnych stanowisk filozoficznych, uwzględniając właściwe każdemu z nich typy argumentacji i dostrzegając zachodzące między nimi zbieżności i różnice.

Nabyte kompetencje społeczne:

uczestniczy w życiu społecznym i kulturalnym, interesuje się nowatorskimi koncepcjami filozoficznymi w powiązaniu z innymi częściami życia kulturalnego i społecznego;

Ocena na podstawie obecności (jest obowiązkowa) oraz kolokwium albo krótkiej pracy pisemnej (dotyczącej wybranego zagadnienia poruszanego na wykładzie).