Praktyki dobrego życia: ubóstwo

fakultatywne

Teoretyczna gloryfikacja i praktyka ubóstwa stanowią jeden ze stałych elementów Zachodniej historii i filozofii. Od Hezjoda począwszy, poprzez Sokratesa, cyników, ascetów epoki późnego Imperium, pauperyzm ewangeliczny i jego odrodzenia monastyczne i franciszkańskie, aż do dobrego dzikusa Rousseau, „filozofii nędzy” Proudhona, décroissance Latoura i „najwyższego ubóstwa” Agambena, ubóstwo, szczególnie w momentach kryzysu kultury, nawadnia myślenie, działając jako stały przeciw-biegun dominującej władzy i „rozsądnej” ideologii dobrobytu, jednocześnie oscylując między rewolucyjnym odrzuceniem cywilizacji na rzecz prostoty natury a arystokratyczną transfiguracją ducha.

Zajęcia będą poświęcone wybranym momentom historii „etosu ubóstwa”, co pozwoli nam również przebadać równoległe relacje zachodzące między wielkimi systemami myślenia i ich semantykami i instytucjami.