Seminarium doktoranckie

seminaria doktoranckie

Celem seminarium jest:

A) wspomaganie jego uczestników w przygotowywaniu rozprawy doktorskiej na każdym etapie jej powstawania. Służy temu:

- Prezentacja konspektu rozprawy: umożliwia dyskusję i przemyślenie tematu rozprawy oraz sformułowanie jej tytułu, ustalenie bibliografii, omówienie proponowanej struktury pracy oraz metodologii, która zostanie w niej wykorzystana.

- Prezentowanie poszczególnych rozdziałów pracy ma na celu zarówno dyskusję nad tymi fragmentami, jak i rozważenie ich relacji wobec całości planowanej dysertacji.

B) Motywowanie i pomoc w staraniu o źródła finansowania pracy naukowej (granty, programy wspierające mobilność studiowania etc.)

C) Motywowanie aktywności naukowej uczestników: udział w konferencjach, staże etc.

D) Stworzenie doktorantom forum umożliwiającego dzielenie się pytaniami i osiągnięciami związanymi z aktywnością naukową, która nie dotyczy bezpośrednio rozprawy doktorskiej (artykuły, przekład naukowy).

E) Angażowanie doktorantów w zadania naukowe, które są korzystne dla ich rozwoju intelektualnego i pożyteczne dla rozliczenia ich osiągnięć (udział w organizowaniu konferencji i/lub przygotowywaniu publikacji).

mieszany: w sali i zdalnie

Slawistyczne seminarium doktoranckie gromadzi uczestników zajmujących się różnymi obszarami kulturowymi, a nawet mających różne specjalności (głównie literaturoznawczą, ale też językoznawczą). W związku z tym jego program musi być pomyślany w sposób elastyczny, uwzględniający aktualne potrzeby jego uczestników. Dotyczy to także lektur dobieranych na bieżąco, w zależności od tego jaka praca jest w danym momencie omawiana. Czynnikiem jednoczącym zainteresowania studentów jest dyskusja naukowa na wybrany, wspólnie ustalony temat. Głównym celem seminarium pozostaje wspieranie uczestników w przygotowywaniu rozprawy doktorskiej oraz mobilizowanie ich do aktywnego życia naukowego.

Slawistyczne seminarium doktoranckie gromadzi uczestników zajmujących się różnymi obszarami kulturowymi, a nawet mających różne specjalności (głównie literaturoznawczą, ale też językoznawczą). W związku z tym jego program musi być pomyślany w sposób elastyczny, uwzględniający aktualne potrzeby jego uczestników. Dotyczy to także lektur dobieranych na bieżąco, w zależności od tego, jaka praca jest w danym momencie omawiana. Czynnikiem jednoczącym zainteresowania studentów jest wspólna dyskusja naukowa na wybrany, wspólnie ustalony temat. To pozwala też ustalić pewną pulę lektur wspólną dla wszystkich.

Seminarium doktoranckie przede wszystkim wspiera uczestników w przygotowywaniu rozprawy doktorskiej, czemu służy systematyczne realizowanie zadań przybliżających do finalizacji dysertacji, zgodne z postępami przewidzianymi dla danego roku studiów. Dyskusja seminaryjna jest dobrą metodą pozwalającą zapoznać się z opiniami innych, podzielić się pytaniami i wątpliwościami. Konfrontowanie własnych planów badawczych, założeń, wreszcie samego tekstu z odbiorem innych czytelników jest znakomitą okazją do weryfikacji słabych punktów, wskazania tego, co budzi wątpliwości, wydaje się niejasne. Nawet w przypadku seminarium, które gromadzi uczestników specjalizujących się w różnych kulturach i zagadnieniach kulturowych, mających różne specjalności taka wymiana myśli jest bardzo korzystna.

Uczestnictwo w seminarium pozwala mieć dostęp do obiegu informacyjnego dotyczącego ważnych nowych publikacji, interesujących konferencji oraz innych wydarzeń naukowych. Wymieniając się informacjami doktoranci wzajemnie się wspierają, a zarazem motywują. Seminarium jest także przestrzenią dla formułowania i dojrzewania ich własnych inicjatyw.

Patrz uwagi zawarte w części: opis skrócony i opis: lektury dobierane są na bieżąco, w zależności od tematu aktualnie omawianej pracy.

Wiedza:

1) Zna najnowsze tendencje w badaniach dotyczących wybranej przez siebie problematyki. W przypadku badań prowadzonych w obszarze pozostającym poza kompetencjami prowadzącego seminarium, zapraszani są do udziału inni specjaliści (promotor, promotor pomocniczy danego doktoranta).

2) Rozumie znaczenie wyboru metodologii, zna najważniejsze dzieła i dyskusje związane z dana metodą.

3) Rozumie rolę warsztatu naukowego w zakresie zdobywania wiedzy, zna sposoby docierania do wysoko wyspecjalizowanych publikacji.

4) Wie, gdzie może publikować, zna wymagania, które musi spełnić, by zamieścić pracę w piśmie punktowanym.

Umiejętności:

1) Potrafi radzić sobie z wymogami jakie stawia przygotowanie odpowiedniego gruntu dla przyszłej dysertacji: wybór tematu, wybór materiału, sposoby dotarcia do materiału jeśli nie jest dostępny w Polsce, problematyzacja, ustalenie zagadnień, które mają być rozwiązane, wybór metodologii.

2) Potrafi ustalić harmonogram prac, istotny zwłaszcza w przypadku niezbędnych kwerend zagranicznych.

3) Potrafi skonstruować przekonujący konspekt pracy.

4) Potrafi systematycznie pracować nad poszczególnymi partiami rozprawy.

5) Potrafi motywować się do pracy lub umie znajdować pomoc w chwilach pojawiających się zniechęceń czy wątpliwości.

6) Rozumie wagę aktywności naukowej.

7) Potrafi planować uczestnictwo w życiu naukowym i angażować się w nie.

Postawy:

1) Otwiera się na pracę w zespole i potrzebę kooperacji i współdziałania, także wtedy, gdy towarzyszy temu pewien element rywalizacji.

2) Rozwija zdolność dyskusji, umiejętność wypowiedzi publicznej, polemiki, ale i przyznania racji innym.

3) Otwiera się na inne punkty widzenia, inne problemy i sposoby rozumienia rzeczywistości związane z kulturami obcymi mu, a będącymi przedmiotem badań innych uczestników seminarium.

Metody:

Wykład problemowy, wykład konwersatoryjny, metoda ćwiczeniowa z wykorzystaniem tekstów źródłowych, dyskusja seminaryjna, burza mózgów, studium przypadku.