Diagnoza i terapia logopedyczna

obowiązkowe

Student powinien znać klasyfikacje zaburzeń mowy oraz mieć podstawową wiedzę na temat etiologii i patomechanizmów różnych zaburzeń mowy i języka.

w sali

Student porządkuje zdobytą wiedzę na temat różnych form opóźnionego i zaburzonego rozwoju mowy. Realizowane przez studenta zadania są próbą opisu i klasyfikowania językowych i pozajęzykowych objawów nieprawidłowości w werbalnym porozumiewaniu się.

Celem przedmiotu jest rozszerzenie i uporządkowanie wiedzy studentów na temat mechanizmów wybranych zaburzeń językowych oraz zapoznanie z narzędziami i metodami stosowanymi w diagnozie i terapii tych zaburzeń. Studenci przeprowadzą analizę porównawczą wybranych form zaburzeń mowy oraz przygotują plany terapeutyczne dostosowane do rodzaju zaburzenia.

Czaplewska E., Milewski S. (red.), (2011), Diagnoza logopedyczna. Podręcznik akademicki, Gdańsk.

Emiluta–Rozya D. (2002), Projekt „Badania Mowy” Ireny Styczek jako pierwowzór Logopedycznego postępowania diagnostycznego. "Szkoła Specjalna", nr 3.

Emiluta – Rozya D. (2008), Modyfikacja zestawienia form zaburzeń mowy H. Mierzejewskiej i D. Emiluty-Rozya [w:] Diagnoza i terapia w logopedii, red. Porayski-Pomsta J., Elipsa, Warszawa.

Emiluta – Rozya D. (1998), Diagnoza logopedyczna dzieci z wadami wymowy, [w:] Wybrane problemy psychologicznej diagnozy zaburzeń rozwoju mowy, red. Rola J., WSPS, Warszawa.

Emiluta-Rozya D. (2007), Opóźniony rozwój mowy a opóźnienie rozwoju mowy, "Poradnik Językowy", z. 8.

Emiluta-Rozya D. (2013), Całościowe badanie logopedyczne z materiałem obrazkowym. Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej, Warszawa.

Gałkowski T. i Jastrzębowska G. (red.) (1999), Logopedia. Pytania i odpowiedzi. Podręcznik akademicki, Uniwersytet Opolski, Opole.

Grabias S. (1994), Logopedyczna klasyfikacja zaburzeń mowy, "Audiofonologia", t. VI, Warszawa – Lublin.

Grabias S. (2001), Perspektywy opisu zaburzeń mowy, [w:] Zaburzenia mowy, red. Grabias S., Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin.

Herzyk A. (1993), Mózgowa organizacja języka w ontogenezie. Ujęcie neuropsychologiczne, "Audiofonologia", t.V, Warszawa-Lublin.

Kaczmarek B. (1993), Mowa a kształtowanie się asymetrii mózgowej, "Scholasticus", z. 4-5, Linea, Wrocław-Lublin.

Kaczmarek B. (2001), Mózg a mowa, [w:] Zaburzenia mowy, red. Grabias S., Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin.

Kania J. (2001), Szkice logopedyczne, Polskie Towarzystwo Logopedyczne, Lublin.

Leonard L., (2005), SLI- Specyficzne zaburzenia rozwoju językowego, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk.

Mierzejewska H., Przybysz-Piwkowa M. (1997), Rozważania na temat terminologii logopedycznej, [w:] Rozwój poznawczy i rozwój językowy dzieci z trudnościami w komunikacji werbalnej. Materiały z konferencji, Wydawnictwo DiG, Warszawa.

Rocławski B. (1995), Słuch fonemowy i fonetyczny. Teoria i praktyka, Glottispol, Gdańsk.

Rocławski B. (red.) (1991), Opieka logopedyczna od poczęcia, Uniwersytet Gdański, Gdańsk.

Sołtys-Chmielowicz A. (2008), Zaburzenia artykulacji. Teoria i praktyka, Impuls, Kraków.

Styczek I. (1979), Logopedia, PWN, Warszawa.

Szeląg E. (1996), Różnice indywidualne a mózgowe mechanizmy mowy. Przegląd badań własnych, "Logopedia", nr 23, Lublin.

Zaleski T. (1992), Opóźniony rozwój mowy u dzieci, PZWL, Warszawa.

Zalewska M. (1998), Dziecko z zespołem prostego opóźnienia rozwoju mowy, [w:] Wybrane problemy psychologicznej diagnozy zaburzeń rozwoju mowy, red. Rola J., Wydawnictwo WSPS, Warszawa.

Literatura będzie uzupełniana i modyfikowana w zależności od potrzeb studentów i ustalonych tematów studium przypadku.

WIEDZA

-student pogłębia wiedzę merytoryczną i metodologiczną na temat różnych opóźnień i zaburzeń mowy

UMIEJĘTNOŚCI

-potrafi samodzielnie stawiać hipotezy badawcze i weryfikować je poprzez dobór właściwych narzędzi badawczych

-potrafi samodzielnie opisywać, analizować językowe i pozajęzykowe objawy opóźnionego lub zaburzonego rozwoju mowy

-potrafi w sposób logiczny i uporządkowany przedstawić przebieg działań badawczych

KOMPETENCJE SPOŁECZNE

-rozumie konieczność rzetelnego prowadzenia badań

-kształtuje umiejętność współpracy z innymi specjalistami w celu przeprowadzenia rzetelnego procesu diagnozowania i tworzenia skutecznego procesu usprawniania

-kształtuje umiejętność współpracy z rodziną, opiekunami pacjenta

- uczestnictwo w zajęciach, realizacja zadań praktycznych, przygotowanie przez studenta studium przypadku (obejmującego proces diagnozowania i program terapii);

- przedmiot kończy się egzaminem przeprowadzonym w formie ustnej.

Ze względów epidemiologicznych możliwe jest przeprowadzenie egzaminu za pośrednictwem Google Meet.

Warunkiem przystąpienia do egzaminu końcowego jest odbycie stażu logopedycznego.