Komunikacja językowa, wspomagająca i alternatywna

obowiązkowe

w sali

Zapoznanie studentów ze specyfiką języka, jako systemu przekazu i odbioru komunikatu oraz form niesienia pomocy osobom pozbawionych umiejętności wykorzystania kanału fonicznego do przekazu treści informacji. Kurs pozwolić ma na świadomy wybór drogi komunikacji, jak również wstępnej weryfikacji efektywności wykorzystania pozawerbalnego sposobu komunikacji.

1. Podstawowe zasady komunikacji. Nadawca- odbiorca- komunikat. Funkcje zachowań komunikacyjnych.

2. Co to jest komunikacja wspomagająca i alternatywna. Poznanie terminologii używanej w komunikacji alternatywnej i wspomagającej, jej istoty oraz klasyfikacji metod.

3.Poznanie metod i środków wykorzystywanych w komunikacji alternatywnej i wspomagającej w edukacji i terapii osób z zaburzeniami porozumiewania się.

4. Omówienie wybranych systemów komunikacyjnych: Makaton, Coghamo, fonogesty, język migowy i migany (wstępne zasady), daktylografia, piktogramy, symbole PCS, symbole PECS, symbole Bliss, alfabet Lorma. Wykorzystanie specjalistycznego sprzętu komputerowego. Komunikatory. Narzędzia high-tech.

4. Kształtowanie umiejętności dokonywania diagnozy potrzeb i możliwości komunikacyjnych osób z zaburzeniami komunikowania się. Jak wprowadzać AAC. Planowanie terapii.

5. Rozwijanie świadomości indywidualizacji doboru metod komunikacji alternatywnej i wspomagającej do możliwości psychofizycznych pacjentów z zaburzeniami porozumiewania się.

6. Kształtowanie postawy wrażliwości zawodowej zarówno w odniesieniu do osób z zaburzeniami porozumiewania się, jak i gotowości współpracy z ich rodziną oraz innymi specjalistami

1. J. J. Błeszyński (red.), Alternatywne i wspomagające metody komunikacji, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2006.

2. M. Grycman, A. Smyczek (red.), Wiem, czego chcę! Doświadczenia polskich terapeutów i użytkowników wspomagających sposobów porozumiewania się (AAC), Stowarzyszenie Mówić bez słów, Kraków 2004.

3. M. Grycman, Sprawdź, jak się porozumiewam, Stowarzyszenie Rehabilitacyjne Centrum Rozwoju Porozumiewania, Kraków 2009.

4. A. Lechowicz, Komputerowe wspomaganie procesu komunikacji niewerbalnej dzieci z wieloraką niepełnosprawnością, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 2005.

5. A. Smyczek, B. Bolon, A. Bobińska-Domżał, J. Guzik, Twoje znaki, moje słowa i zabawa już gotowa! Projekt edukacyjny dla rodzin dzieci niepełnosprawnych niemówiących, używających komunikacji

alternatywnej i wspomagającej, Stowarzyszenie Mówić bez słów, Kraków 2006.

6. S. Tetzchner, H. Martinsen (przekł. W. Loebl, A. Smyczek, A. Loebl-Wysocka, J. Gałka-Jadziewicz), Wprowadzenie do wspomagających i alternatywnych sposobów porozumiewania się, Wyd. Stowarzyszenie na Rzecz Propagowania Wspomagających Sposobów Porozumiewania się „MÓWIĆ BEZ SŁÓW”, Warszawa 2002.

Artykuły i pozycje podawane na bieżąco.

Po zakończeniu wykładów student będzie potrafił:

- opisać strukturę procesu komunikacyjnego;

- dokonać rozróżnienia między komunikacją a kompetencją komunikacyjną;

- zdefiniować komunikację niewerbalną i porównać ją z językiem;

- omówić najważniejsze systemy AAC;

- wykorzystać dostępne narzędzia do wspomagania i zastąpienia komunikacji werbalnej;

- dokonywać diagnozy dzieci i dorosłych z zaburzeniami porozumiewania się oraz dostosować kanał komunikacyjny do ich potrzeb i możliwości;

- programować terapię pacjentów z zaburzeniami porozumiewania się;

Studenci oceniani są na podstawie udziału w zajęciach oraz końcowego zaliczenia pisemnego.

Test pisemny zawiera pytania jednokrotnego i wielokrotnego wyboru. Za dane pytanie można otrzymać tyle punktów, ile jest w nim opcji poprawnych odpowiedzi. Przykładowo - jeśli w danym pytaniu jedna odpowwiedź jest poprawna, to za prawidłowe jej zaznaczenie student otrzymuje jeden punkt, jeśli poprawne są dwie odpowiedzi, to za ich zaznaczenie otrzymuje się 2 punkty itd. Za błędne odpowiedzi otrzymuje się punkty ujemne, czyli odpowiedzi poprawne i błędne "zerują się". Za brak odpowiedzi otrzymuje się 0 punktów. Aby otrzymać ocenę dostateczną, która uprawnia do uzyskania zaliczenia, należy poprawnie zaznaczyć 60% odpowiedzi.

Warunkiem dopuszczenia do zaliczenia jest obecność na zajęciach gwarantująca opanowanie niezbędnej wiedzy.

Student ma prawo do 2 nieusprawiedliwionych nieobecności na zajęciach trwających 30 godzin w semestrze.

Wszystkie nieobecności wykraczejące poza limit 2 zajęć powinny być usprawiedliwione, a wiedza z danych zajęć uzupełniona (niezależnie od przyczyn nieobecności).

Podstawą do uzupełnienia luk w wiedzy jest zapoznanie się z sylabusem lub innymi materiałami wskazanymi przez prowadzącego przedmiot (np. z prezentacją Power Point). Student będzie miał za zadanie zaprezentować streszczenie treści wykładów, na których był nieobecny. Sprawdzenie stopnia opanowania brakującej wiedzy będzie prowadzone przez wykładowcę na dyżurach.

Po powrocie na uczelnię student jest zobowiązany niezwłocznie powiadomić prowadzącego o swojej nadliczbowej nieobecności na zajęciach.

Podstawą do usprawiedliwienia nieobecności na zajęciach są: wypadki losowe, choroba potwierdzone zwolnieniem lub zaświadczeniem lekarskim, praktyki studenckie lub inne obwiązki związane z nauką na uczelni.