Dyplomatyczne rewolucje – narodziny nowożytnej dyplomacji europejskiej (XVI – XVIII w.)
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | 3104-M3K2-DR |
Kod Erasmus / ISCED: |
08.3
|
Nazwa przedmiotu: | Dyplomatyczne rewolucje – narodziny nowożytnej dyplomacji europejskiej (XVI – XVIII w.) |
Jednostka: | Wydział Historii |
Grupy: |
Przedmioty Historii II st., Zródłoznawstwo i specjalistyczne narzędzia warsztatu badawczego histor. |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | polski |
Rodzaj przedmiotu: | fakultatywne |
Założenia (opisowo): | Zajęcia okołoseminaryjne (stary program) ćwiczenia ze źródłoznawstwa (nowy program) w roku akademickim 2019/2020. Nie ma szczególnych wymagań językowych. Od studentów oczekuje się jednak gotowości do zmierzenia się z tekstami z epoki w wybranym języku: francuskim, rosyjskim, niemieckim, angielskim, łacinie. |
Skrócony opis: |
Zajęcia mają na celu doskonalenie specjalistycznego warsztatu badawczego historyka poprzez pogłębienie wiedzy na temat typów i gatunków źródeł historycznych, wykorzystywanych jako podstawa w badaniach nad poszczególnymi epokami i dziedzinami historii oraz rozwój kompetencji w zakresie krytyki źródła, w tym posługiwania się narzędziami nauk pomocniczych historii właściwymi dla danej epoki i dziedziny historii; zajęcia służą także rozszerzeniu kompetencji w zakresie analizy języka źródeł historycznych, ze szczególnym uwzględnieniem języków nowożytnych. Przedmiot realizowany na studiach stacjonarnych. Przedmiot do wyboru, z grupy: Źródłoznawstwo i specjalistyczne narzędzia warsztatu badawczego historyka. 4 ECTS (30 godz. kontaktowych – 1 ECTS, 90 godz. przygotowania do zajęć – 3 ECTS). |
Pełny opis: |
Zajęcia adresowane są do studentów studiów magisterskich zainteresowanych pogłębianiem wiedzy z zakresu historii nowożytnej, historii politycznej i dziejów dyplomacji. Pierwsze dwa - trzy spotkania poświęcone będą omówieniu zagadnienia dyplomatycznej rewolucji, jaka dokonała się w Europie w XVI - XVII w. Studiować będziemy fragmenty prac teoretycznych (de Caillers, E. de Vattel) oraz zapoznamy się z podstawowymi opracowaniami ogólnymi do dziejów dyplomacji (Nahlik, Wójcik, Michalski). Następnie przez kolejne zajęcia poznawać będziemy wydawnictwa źródłowe zawierające najważniejsze typy materiałów dyplomatycznych: traktaty międzynarodowe, instrukcje dyplomatyczne, korespondencję dyplomatyczną posłów i reskrypty dla nich, korespondencję wewnątrzministerialną w materiach dyplomatycznych, korespondencję polityczną władców. Studenci będą mieli okazję zapoznać się zarówno z dawnymi (a wciąż wykorzystywanymi) i z najnowszymi edycjami źródłowymi. Poszczególnym typom źródeł przyjrzymy się też na przykładach konkretnych misji i ich dokumentacji (np. misje Grzymułtowskiego z 1686, Leszczyńskiego z 1700, Ponińskiego z 1717, Chomentowskiego z 1720). Poruszać będziemy problemy związane z przesyłaniem korespondencji, jej utajnianiem i odszyfrowywaniem, uwierzytelnianiem, ratyfikowaniem dokumentów, problemem wiarygodności przekazywanych informacji itp. Wybrane instrukcje i relacje będą podstawą ćwiczeń neograficznych – tj. czytania rękopisów Przewidziane są także zajęcia wprowadzające w techniki poszukiwań materiałów archiwalnych w polskich i zagranicznych zasobach akt do dziejów dyplomacji nowożytnej, w tym w zasobach internetowych. Szczegółowy plan (wraz z wykazem literatury) na cały semestr zostanie rozdany na pierwszych zajęciach. |
Literatura: |
Szczegółowy wykaz źródeł i literatury zostanie podany na pierwszych zajęciach. |
Efekty uczenia się: |
Po zaliczeniu zajęć student: 1. ma rozszerzoną wiedzę o typologii źródeł do dziejów dyplomacji (traktaty teoretyczne dotyczące sztuki dyplomacji, instrukcje dyplomatyczne, traktaty międzynarodowe, korespondencję dyplomatyczną (relacje i reskrypty), diariusze misji, rachunki poselstw, szyfry. Rozumie przyczyny ich zmienności w czasie oraz konsekwencje tego zróżnicowania dla procedury interpretacyjnej; 2. ma pogłębioną znajomość metod i narzędzi krytyki różnych typów źródeł dyplomatycznych w procesie badawczym; doskonali swój warsztat w zakresie nauk pomocniczych historii; ma pogłębioną znajomość specjalistycznej terminologii dyplomatycznej; ma wiedzę na temat nowoczesnych narzędzi utrwalania, przekazywania i analizy źródeł dyplomatycznych, w tym narzędzi cyfrowych; 3. ma pogłębioną znajomość specyfiki języka źródeł dyplomatycznych; doskonali umiejętności neograficzne (czytanie rękopisów z epoki nowożytnej) 4. ma wiedzę na temat geografii źródeł właściwych do badań nad daną epoką i dziedziną historii oraz zna instytucje ochrony dziedzictwa historycznego i inne podmioty sprawujące pieczę nad tymi zasobami; 5. wzbogaca swoją wiedzę faktograficzną dotyczącą omawianych misji, aparat pojęciowy, uczy się łączyć fakty i wyciągać wnioski. 6. rozumie konieczność stałego doskonalenia warsztatu badawczego historyka. |
Metody i kryteria oceniania: |
- metody: praca własna (lektura i przygotowanie zadanych źródeł); wspólne ćwiczenia neograficzne (czytanie rękopisów); dyskusja w grupie dot. zagadnień z zakresu źródłoznawstwa. - Ocena ciągła aktywności. Warunkiem zaliczenia ćwiczeń jest systematyczna lektura zadanego materiału, przygotowywanie omówienia zadanych źródeł i wydawnictw źródłowych oraz inteligentna dyskusja na zajęciach. |
Praktyki zawodowe: |
nie dotyczy |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Warszawski.