(in Polish) (Auto)biografia i zdarzenie historyczne. Historie uwewnętrznione i wyrażone w literaturze drugiej połowy XX wieku i w początkach wieku XXI

W pracy na seminarium zajmujemy się badaniem literatury autobiograficznej i literatury autobiografizmu (w jego rozumieniu: Lejeune, Nycz, Czermińska, Zieniewicz) zarówno ze względu na jej wartość świadectwa, jak na komplikację referencjalną, analizujemy problemy literackiego przedstawienia na pograniczu fikcji i nie fikcji, oraz na pograniczu literatury i dokumentu, ale także dzieła i czynności pisania (wytwarzania: tekstu, przedstawienia, aktu komunikacji literackiej).

W pracy na seminarium zajmujemy się badaniem literatury autobiograficznej i literatury autobiografizmu (w jego rozumieniu: Lejeune, Nycz, Czermińska, Zieniewicz) zarówno ze względu na jej wartość świadectwa, jak na komplikację referencjalną, analizujemy problemy literackiego przedstawienia na pograniczu fikcji i nie fikcji, oraz na pograniczu literatury i dokumentu, ale także dzieła i czynności pisania (wytwarzania: tekstu, przedstawienia, aktu komunikacji literackiej).

Badanie literatury autobiograficznej i autobiografizmu realizujemy na pięciu zasadniczych ścieżkach postępowań metodologicznych, wskazując na:

- zaburzenia i dysfunkcje tej literatury pracującej jako świadectwo. Chodzi o projekcje, wyparcia, nie(d)opowiedzenia, o „ucieczki” pisarzy od, ale i do rzeczywistości.

- procesualną i czynnościową modalność literatury autobiograficznej. Chodzi o jej walor użyteczności (motywacje pisania autobiografii), o jej funkcje jako nośnika pamięci, ale także jako pisania zorientowanego wobec zagadnień prawdziwości, wyobrażania sobie, wobec performatywności wypowiedzi, praktyki bycia pisarzem i „wynajdowania codzienności”, jak to rozumie Michel de Certeau.

- zagadnienia „fakturowania rzeczywistości” (za Ewą Domańską). Rozważamy tu „gęstość i szorstkość” przedstawianych wydarzeń, a więc mikrohistorie, cases studies, dokumentacje, obrachunki, słowem - materialność przedstawienia.

- zagadnienia fikcji jako koniecznego elementu w biografii. Chodzi o modi memorandi, sposoby zapominania, zagadnienia zaufania do tekstu, kwestie asercji i jej odmian.

- nowe typy pisania biografii (parabiografii, polibiografii, biografii zdarzeń, okresów, biografii w funkcji manipulowasnia tożsamością). Wchodzą tu zagadnienia afektów (np.wstyd) uzależnień, fetyszyzacji i mityzacji przedstawienia, a także cielesność, geopoetyka, polityka historyczna (auto)biografii.

Wszystkie zagadnienia omawiamy wskazując na ich odpowiednie realizacje historycznoliterackie, w postaci już istniejących opracowań polskich i zagranicznych badaczy, a także na możliwości aplikowania wymienionych problemów badawczych do planowanych i realizowanych rozpraw doktorskich seminarzystów.

Wiedza

Doktorant ma gruntowną wiedzę na temat stanu badań własnej dyscypliny i biegle orientuje się w rozwoju dyscyplin pokrewnych.

Jest merytorycznie przygotowany do napisania rozprawy doktorskiej.

Ma wiedzę na temat historii rozwoju nauki.

Jest merytorycznie przygotowany do udziału w konferencjach naukowych i programach naukowo-badawczych (np.) grantach).

Umiejętności:

Doktorant potrafi profesjonalnie posługiwać się gatunkami wypowiedzi naukowej

Ma umiejętność prowadzenia indywidualnej pracy naukowej w celu poszerzania wiedzy w badaniach nad rozległym materiałem.

Potrafi pracować w zespole badawczym.

Kompetencje społeczne:

Uczestniczy w życiu środowiska naukowego w kraju i za granicą

Upowszechnia zdobycze nauki w świadomości społecznej

Rozumie problematykę etyczną związaną z odpowiedzialnością za rzetelne i uczciwe zdobywanie wiedzy i kieruje się nią w rozwoju własnej kariery naukowej