Practical history. Historical sciences in public space

Główną ideą wykładów jest otwarcie osiągnięć historyków zawodowych na praktyczne potrzeby społeczeństwa. Studenci nie tylko poznają podstawowe idei i fakty z historii krajów Europy Wschodniej – Białorusi, Polski, Litwy i Ukrainy, ale zastanawiają się, w jaki sposób praktycznie wykorzystać lub popularyzować wiedze historyczną w przestrzeni publicznej.

Celem kursu jest zapoznanie się z różnymi podejściami do historii praktycznej jako specyficznego rodzaju wiedzy o przeszłości. Główna uwaga będzie zwrócona na heraldykę, genealogię, źródłoznawstwo, ich metody badawcze i osiągnięcia. Wykłady mają wskazać na wagę historii i nauk historycznych w praktykach życiowych, w budowaniu jednostkowej i zbiorowej tożsamości oraz w stymulowaniu inicjatyw w wykorzystaniu i popularyzacji wspólnego dziedzictwa historycznego krajów Europy Wschodniej – Białorusi, Polski, Litwy i Ukrainy.

W trakcie zajęć omawiana będzie kwestia bazy źródłowej historii i nauk historycznych. Zajęcia zawierają omówienie problemów teorii historii praktycznej, spojrzenie na nauki historyczne jako źródła idei, przedstawienie heraldyki jako podstawy dla europejskiego stylu i estetyki oraz skuteczności genealogii do czasów dzisiejszych. Wykłady opierają się głównie na zapomniane i mało wiadome materiały kultury materialnej i duchowej Europy Wschodniej. Ich analiza i prezentacja dozwoli odebrać i przygotować konkretne idei do startupu na podstawie wiedzy historycznej.

Bibliografia źródłowa:

Codzienne kłopoty, wielkie interesy i podwójna elekcja. Korespondencja radziwiłłowskich urzędników z księżną Anną z Sanguszków Radziwiłłową i jej synem Michałem Kazimierzem z 1733– 1734 roku, wyd. Jerzy Dygdała, Warszawa, 2012, ss. 226.

Diariusz życia mego. T. 1, 1714–1757 / Marcin Matuszewicz, tekst oprac. i wstępem poprzedził Bohdan Królikowski, koment. Zofii Zielińskiej, Warszawa, Państwowy Instytut Wydawniczy,1986, ss. 928.

Listy Marii Kazimiery z Archiwum Sobieskich w Oławie, t. 1: Listy do synów z lat 1696–1704, oprac. i red. nauk. Anna Leyk i Jan Jerzy Sowa, Warszawa, Muzeum Pałac w Wilanowie, 2019, ss. 402.

Wielądko Wojciech, Kucharz doskonały, wyd. i oprac. Jarosław Dumanowski przy współudziale Aleksandry Kleśty-Nawrockiej. Warszawa, Muzeum Pałac w Wilanowie, 2012, ss.368.

Opracowania:

Hayden White, Przeszłość praktyczna, pod red. E. Domańskiej, Kraków, Universitas, 2014, ss. 301.

Historia – dziś. Teoretyczne problemy wiedzy o przeszłości, red. E. Domańska, R. Stobiecki, T. Wiślicz, Kraków, Universitas, 2014, ss. 413.

Od genealogii do historii społecznej, red. Aleksandra Jaworska, Barbara Trelińska, Warszawa, Wydawnictwo DIG, 2011, ss. 191.

Semkowicz Władysław, Encyklopedia nauk pomocniczych historii, wyd. II, Kraków, Universitas, 2011, ss. 269.

Szymański Józef, Nauki pomocnicze historii, wyd. 6, Warszawa, Wydawnictwo naukowe PWN, 2004, ss. 763.

Terytoria smaku. Studia z antropologii i socjologii jedzenia, red. Urszula Jarecka, Anna Wieczorkiewicz, Warszawa, IFIS, 2014, ss. 450.

Wojdon Joanna, „Public history”, czyli historia w przestrzeni publicznej, [w] Klio. Czasopismo poświęcone dziejom Polski i powszechnym, t. 34 (3), 2015, s. 25–41.

Wiedza

– Student zna podstawową terminologię z zakresu historii praktycznej i nauk historycznych: heraldyki, genealogii, źródłoznawstwa.

– Student zna najważniejsze teorię na temat kształtowania się historii praktycznej jako specyficznego ujęcia historii oraz jej roli w budowaniu świadomości historycznej.

– Student przyswaja idei i fakty z historii krajów Europy Wschodniej – Białorusi, Polski, Litwy i Ukrainy.

Umiejętności

– Student ma własny pogląd na kształtowanie historii praktycznej, potrafi wykorzystać terminologię z jej zakresu i in. dziedzin pokrewnych.

– Student potrafi uzasadnić własną opinię dotyczącą roli i znaczenia badań interdyscyplinarnych w relacji historii i nauk historycznych z antropologią, kulturoznawstwem, socjologią i studiami wizualnymi.

– Student ma umiejętności interpretowania i prezentowania wyników badań historycznych.

Kompetencje

– Student wykazuje samodzielność i niezależność myśli.

– Student kształtuje motywacje do pracy na rzecz zachowania i popularyzacji istotnych wartości historycznego i kulturowego dziedzictwa krajów Europy Wschodniej.

– Student jest przygotowany do dyskusji merytorycznej w ramach działalności zawodowej bądź społecznej w wymiarze międzynarodowym.

– Student jest przygotowany do kontynuacji studiów nad zagadnieniem przedmiotowym i pokrewnymi.

– obecność na zajęciach

– praca pisemna /esej/ lub prezentacja na zakończenie kursu