| Literatura: |
1. B. Bischoff, „Paläographie des römischen Altertums und des abendländischen Mittelalters”, Berlin 1979 (lub przekłady na angielski i francuski);
2. W. Semkowicz, „Paleografia łacińska”, Kraków 1951 (wyd. 2: Kraków 2002);
3. A. Gieysztor, „Zarys dziejów pisma łacińskiego”, Warszawa 1973 (wyd. 2: Warszawa 2009);
4. A. Cappelli, „Dizionario di abbreviature latine ed italiane”, Milano 1912;
5. Frantisek Muzika, Krasne pismo ve vyvoji latinky, vol. 1-2, Praha, 1958.
|
| Efekty uczenia się: |
Student w zakresie wiedzy
- rozróżnia podstawowe typy pisma łacińskiego (K_W01/P7S_WG),
- wyjaśnia terminologię i metodologię badań paleograficznych (KW11/P7S_WG),
w zakresie umiejętności
- analizuje teksty łacińskie z różnych okresów (K_U02/P7S_UW),
- posługuje się słownikami i kompendiami skrótów umożliwiającymi kontynuowanie samodzielnej pracy w zakresie lektury, rozumienia i interpretacji łacińskich tekstów rękopiśmiennych (K_U02/P7S_UW),
- podejmuje pracę w zespole (K_U14/P7S_UW_UK).
w zakresie kompetencji społecznych
- uzasadnia znaczenie łacińskiej tradycji rękopiśmiennej dla historii kultury europejskiej (K_K04/P7S_KK)
|
| Metody i kryteria oceniania: |
Zaliczenie na podstawie:
- kontroli obecności (dozwolona 1 nieobecność w semestrze???).
- bieżącego przygotowania do zajęć;
- egzaminu pisemnego.
Egzamin z paleografii łacińskiej na charakter praktyczny i polega na dokonaniu transkrypcji tekstu, określeniu czasu jego powstania i nazwaniu kroju pisma.
|
| Zakres tematów: |
Na zajęciach omawiane są:
– starsza i młodsza kursywa rzymska;
– littera capitalis quadrata i littera capitalis rustica;
– uncjała i półuncjała;
– pisma insularne;
– pisma wizygockie;
– beneventana;
– kuriała (starsza i młodsza);
– pisma merowińskie;
– minuskuła karolińska;
– pisma gotyckie (kaligraficzne i kursywne);
– pisma humanistyczne.
|
