Historia teatru włoskiego II

ogólnouniwersyteckie

w sali

Wykład z historii teatru włoskiego od wieku XVIII po wiek XX ma za zadanie zapoznanie uczestników z najważniejszymi zagadnieniami z zakresu historii teatru oraz dramatu włoskiego w kontekście wydarzeń historycznych oraz przemian kultury społecznej i artystycznej. Zajęcia wzbogacone będą prezentacją materiałów ikonograficznych oraz fragmentów przedstawień teatralnych.

Wykład poświęcony jest historii teatru włoskiego od wieku XVIII po wiek XX. W sposób systematyczny przedstawia wiedzę potrzebną do zaliczenia przedmiotu. Celem zajęć jest zapoznanie uczestników z najważniejszymi zagadnieniami z zakresu historii teatru oraz dramatu włoskiego w kontekście wydarzeń historycznych oraz przemian kultury społecznej i artystycznej. Zajęcia wzbogacone będą prezentacją materiałów ikonograficznych oraz fragmentów przedstawień teatralnych.

Kurs omawia historię teatru włoskiego, analizując różne elementy widowiska teatralnego (dramaturgia, budynek teatralny, przestrzeń sceniczna, aktor, publiczność, i in.), ukazuje wielość form teatralnych, związki z innymi sztukami, rolę teatru w społeczeństwie.

Lektury obowiązkowe dla zaliczenia zajęć:

1) Carlo Goldoni, Teatr komediowy, przekł. J. Dygul, słowo/ obraz terytoria, Gdańsk 2012.

2) Carlo Goldoni, Wstęp autora do pierwszego zbioru komedii, [w:] Idem, Teatr komediowy.

3) Carlo Gozzi, Miłość do trzech pomarańczy (fragm.)

4) Filippo Tommaso Marinetti, Manifest dramaturgów futurystycznych, [w]: O dramacie. Od Hugo do Witkiewicza: poetyki, manifesty, komentarze, red. E. Udalska, Warszawa 1993.

5) Luigi Pirandello, Sześć postaci w poszukiwaniu autora, tł. J. Adamski, [w:] Idem, Dramaty, Warszawa 1960.

6) Eduardo De FIlippo, Wielka magia, tł. A. Wasilewska, „Dialog”, nr 6, 1997.

7) Pier Paolo Pasolini, Manifest nowego teatru, [w:] O dramacie. Od Sartre’a do Mrożka: poetyki, manifesty, komentarze, pod red. E. Udalska, Warszawa 1997.

8) Dario Fo, Johan Padan odkrywa Amerykę, tł. A. Wasilewska, Wyd. Literackie, Kraków 1998.

9) Davide Enia, Italia : Brazylia 3:2, tł. E. Bal,[w:] Na jeden i kilka głosów sztuki włoskie, red. E. Bal, Kraków 2007.

10) Fausto Paravidino, Choroba rodziny M., tł. E. Bal, [w:] Trzy sztuki włoskie, red. J. Dygul, IBL PAN, Warszawa 2015.

Wybrana literatura:

Bal E., Cielesność w dramacie: teatr Piera Paola Pasoliniego i jego możliwe kontynuacje, Kraków 2007.

Gurgul M., Historia teatru i dramatu włoskiego. T. 2. Od XIX do XXI wieku, Kraków 2008.

Gurgul M., Teatr Daria Fo w latach 1959-1975, Kraków 1997.

Kireńczuk T., Od sztuki w działaniu do działania w sztuce: Filippo Tommaso Marinetti i teatr włoskich futurystów, Kraków 2008.

Łukaszewicz J., Carlo Goldoni w polskim Oświeceniu, Wrocław 1997.

Miklaszewski K., Komedia dell’arte, czyli teatr komediantów włoskich XVI, XVII, XVIII wieku, Wrocław 1961.

Miszalska J., Surma-Gawłowska M., Historia teatru i dramatu włoskiego. T. 1. od XIII do XVIII wieku, Kraków 2008.

Nicoll A., W świecie Arlekina. Studium o komedii dell’arte, Warszawa 1967.

Od Hugo do Witkiewicza: poetyki, manifesty, komentarze, Warszawa 1993.

Od Sartre’a do Mrożka: poetyki, manifesty, komentarze, Warszawa 1997.

Surma-Gawłowska M., Komedia dell’arte, Kraków 2015.

WIEDZA

1. definiuje i opisuje wybrane kierunki rozwoju współczesnej filologii, językoznawstwa i literaturoznawstwa.

2. wskazuje związki pomiędzy italianistyką a pokrewnymi dziedzinami filologicznymi i humanistycznymi.

UMIEJĘTNOŚCI

1. potrafi stosując podstawowe metody badawcze zbierać, selekcjonować, analizować i intepretować informacje z różnych źródeł i na tej podstawie wnioskować i formułować krytyczne sądy.

2. umie pod kierunkiem wykładowcy zdobywać wiedzę w zakresie filologii, językoznawstwa, literaturoznawstwa, historii i kulturoznawstwa, poszerzać tę wiedzę o inne dyscypliny w celu zastosowania jej do sytuacji zawodowych i kierowania własną karierą zawodową.

KOMPETENCJE SPOŁECZNE

1. ma świadomość poziomu swojej wiedzy i umiejętności, rozumie potrzebę ciągłego dokształcania się i podnoszenia własnego poziomu kulturalnego.

2. ma świadomość odpowiedzialności za zachowanie dziedzictwa kulturalnego własnego kraju, Europy i świata.

kontrola obecności;

bieżące przygotowanie do zajęć;

końcowe zaliczenie pisemne na ostatnich zajęciach;

-