Współczesna krytyka artystyczna

obowiązkowe

Uczestniczący w wykładzie student powinien mieć umiejętności z zakresu analizy komparatystycznej. Powinien znać literaturę współczesną oraz orientować się w nurtach współczesnej sztuki.

w sali

Wykład ukazuje istotę i specyfikę współczesnej krytyki artystycznej (teatralnej, filmowej, plastycznej, muzycznej itd.) w konfrontacji zarówno z krytyką literacką, jak i z historycznymi formami krytyki artystycznej ; zestawia język krytyki z językiem sztuki; prezentuje formy i gatunki krytyczne, omawia uwarunkowania, motywacje, strukturę i funkcje tekstu krytycznego w stosunku do dzieła, odbiorcy i danego obiegu artystycznego oraz przywołuje technologie medialne właściwe dla poszczególnych rodzajów i form krytyki artystycznej. Poddaje analizie różne społeczne i kulturowe sposoby przejawiania się krytyki artystycznej, śledzi jej antynomie oraz wskazuje na role, jakie krytyk odgrywa we współczesnej kulturze (zwłaszcza w relacji autor – tekst – odbiorca – instytucje artystyczne i pozaartystyczne); szkicuje sytuację kulturową krytyka i krytyki artystycznej – wskazuje na przestrzenie wolności, uwikłania, służebności

Celem wykładu jest zaprezentowanie zakresu, zadań i specyfiki współczesnej krytyki artystycznej. A zatem: czym jest ta krytyka historycznie i współcześnie oraz jakie są jej powinności i faktyczne funkcje we współczesnej kulturze i we współczesnym społeczeństwie? Kim jest krytyk artystyczny? Co stanowi przedmiot krytyki i jakie miejsce zajmuje ona we współczesnej edukacji i komunikacji kulturowej (w relacjach autor- tekst artystyczny- publiczność – instytucje artystyczne - rynek)? Równie ważna jest analiza rozmaitych społecznych, kulturowych i estetycznych usytuowań i uwarunkowań omawianej krytyki. Do zadań przedmiotu należy również opis różnorodności form i języków krytycznych; łącznie z pokazaniem historycznego rozwoju krytyki oraz scharakteryzowanie jej języka w konfrontacji z językiem sztuki.

Wykład ukazuje specyfikę form krytyki: literackiej, filmowej, teatralnej, muzycznej, sztuk plastycznych; omawia tak podkreślanie, jak i zacieranie granic między twórcą, publicznością a krytyką (m. in. w Internecie). Wydobywa istotne cechy przekazu krytycznego, szkicuje jego poetykę; odpowiada na kluczowe pytania dotyczące wartościowania zjawisk artystycznych, ich opisu i interpretacji. Wyodrębnia poszczególne dyskursy i gatunki krytyczne, główne typy krytyki artystycznej oraz związki z bieżącymi tendencjami w sztuce (plastyce, filmie, muzyce, teatrze, architekturze, balecie itd.).

Literatura fakultatywna, zalecana (wybór):

1. Dyskursy krytyczne u progu XXI wieku, red. D.Kozicka, T.Cieślak-Sokołowski, Kraków 2007

2. E.Udalska, Krytyka teatralna: rozważania i analizy, Katowice 2000.

3. Z badań porównawczych nad filmem, red. A.Helman, A.Gwóźdź, Kraków 1980

4. Literatura a malarstwo – malarstwo a literatura. Panorama myśli polskiej XX wieku, red. G. Królikiewicz, I. Puchalska, M.Siwiec, O. Płaszczewska, Kraków 2008.

5. W. Tatarkiewicz, Historia estetyki, wyd. 4. 1988-1989, t. 3.

6. S. Kisielewski, Muzyka i mózg, Kraków 1974.

Student po wysłuchaniu wykładu rozumie pojęcie krytyki artystycznej i umie ulokować ją wśród innych form pisania i wypowiadania się o tekście artystycznym. Orientuje się w typach i odmianach krytyki artystycznej; umie rozpoznać tekst krytyczny i przedstawić jego cechy na konkretnych przykładach. Dostrzega i opisuje wpływ sztuki na krytykę artystyczną zarówno w sferze poddawanego krytyce tekstu jak i w sferze form krytyki.

Student potrafi określać i wyjaśniać zasady rządzące współczesnym tekstem krytycznym. Potrafi też analizować i oceniać teksty krytyczne ze względu wiedzę i kompetencje krytyka.

kontrola obecności i ocena ciągła