Nowoczesność i jej granice. Sztuka polska po 1939 roku
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | 3105-LNG-K |
Kod Erasmus / ISCED: |
03.6
|
Nazwa przedmiotu: | Nowoczesność i jej granice. Sztuka polska po 1939 roku |
Jednostka: | Instytut Historii Sztuki |
Grupy: |
Konwersatoria |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | polski |
Skrócony opis: |
Warsztat ma wprowadzić studentów w podstawowe problemy, zjawiska historyczno-polityczne i tradycje artystyczne związane ze sztuką polską po 1939 roku. Punktem wyjścia dla wykładu jest dekonstrukcja najbardziej reprezentatywnego fenomenu lat 40.–60.: nowoczesności. W kolejnych ujęciach polskiej nowoczesności będziemy przyglądali się jej granicom, każdorazowo przyjmując inny punkt widzenia. |
Pełny opis: |
Powyżej opisane cele przekładają się na plan spotkań: 1. Wprowadzenie metodologiczne: horyzontalna historia sztuki i jej kontynuacje. Od Andrzeja Turowskiego do Susan Stanford Friedman. 2. Nowoczesność: zarysowanie problemu. „Wielka narracja” Aleksandra Wojciechowskiego i jej analiza (Wojciech Włodarczyk). 3. Granica I: kult autonomii i wyparcie polityczności. Lata 40.–50.: od sztuki socjalistycznej przez socrealizm do długiego trwania „nie-sztuki” 4. Granica II: etyka oporu i wyparcie układu z władzą. Dekonstrukcja mitu odwilży (Piotr Juszkiewicz). 5. Granica III: sublimacja estetyczna i marginalizowanie innowacyjności. Odwilż jako pochwała konserwatyzmu w sztuce – przypadek Marii Jaremy i Jadwigi Maziarskiej (Anna Markowska). 6. Destrukcja nowoczesności: cień Zagłady. Przypadek Arsenału i Marka Oberländera. 7. Po-nowoczesność: horyzonty konceptualizmu i „sztuka zaangażowana ekologicznie” na plenerach lat 60. |
Literatura: |
A. Wojciechowski, Młode malarstwo polskie, Wrocław 1983 W. Włodarczyk, Socrealizm, Paryż 1986. W. Włodarczyk, „Nowoczesność” i jej granice, w: Sztuka polska po 1945, Warszawa 1986. P. Juszkiewicz, Od rozkoszy historiozofii do gry w nic. Polska krytyka artystyczna czasu odwilży, Poznań 2005. A. Markowska, Dwa przełomy. Sztuka polska około 1955 i 1989 roku, Toruń 2012. I. Kowalczyk, Podróż do przeszłości. Interpretacje najnowszej historii w polskiej sztuce krytycznej, Warszawa 2010. |
Efekty uczenia się: |
Wiedza: K_W03: ma uporządkowaną wiedzę ogólną z zakresu historii sztuki, obejmującą dzieje, teorię i metodologię dyscypliny K_W04: ma uporządkowaną wiedzę szczegółową z zakresu historii sztuki w ujęciu chronologicznym, tematycznym i problemowym, w zakresie najważniejszych artystycznych kierunków, ruchów, tendencji, środowisk K_W05: ma podstawową wiedzę o głównych kierunkach rozwoju i najważniejszych naukowych osiągnięciach aktualnej historii sztuki Umiejętności: K_U03: potrafi posługiwać się podstawowymi ujęciami teoretycznymi, paradygmatami badawczymi i pojęciami historii sztuki w typowych sytuacjach profesjonalnych K_U04: potrafi rozpoznać różne rodzaje obiektów sztuki (pod względem techniki, tematu, typologii, chronologii, stylistyki, genezy, atrybucji) oraz przeprowadzić ich krytyczną analizę i interpretację z zastosowaniem typowych metod, w celu określenia ich znaczeń, oddziaływania społecznego i miejsca w procesie historyczno-kulturowym, umie opisać dzieła omawianego okresu identyfikując i wartościując zjawiska i problemy szczególnie istotne Kompetencje społeczne: K_K02: ma świadomość odpowiedzialności za zachowanie światowego i krajowego dziedzictwa kulturowego, standardów upowszechniania, bezpieczeństwa i ochrony dzieł sztuki K_K03: potrafi przekuwać projekty w konkretne działania o charakterze badawczym, muzealniczym lub wystawienniczym, myśląc w sposób przedsiębiorczy i działając na rzecz dobra wspólnego. |
Metody i kryteria oceniania: |
Przyswojenie problemów omawianych na wykładzie. Zaliczenie na podstawie egzaminu pisemnego. Jeśli pozwoli na to sytuacja epidemiologiczna, egzamin planowany jest stacjonarnie (w salach IHS UW) z zachowaniem reżimu sanitarnego. W przypadku sesji zdalnej zaliczenie na podstawie eseju. |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Warszawski.