Diachronia języków iberoromańskich
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | 3305-DJI-U |
Kod Erasmus / ISCED: | (brak danych) / (brak danych) |
Nazwa przedmiotu: | Diachronia języków iberoromańskich |
Jednostka: | Instytut Studiów Iberyjskich i Iberoamerykańskich |
Grupy: |
Plan specjalności brazylijskiej 1 rok 2 stopnia Plan specjalności brazylijskiej 2 rok 2 stopnia Plan specjalności hiszpańskiej 1 rok 2 stopnia Plan specjalności hiszpańskojęzycznych 2 rok 2 stopnia Plan specjalności latnoamerykańskiej 1 rok 2 stopnia Plan specjalności portugalskiej 1 rok 2 stopnia Plan specjalności portugalskiej 2 rok 2 stopnia Przedmioty do wyboru dla specjalności portugalskiej studiów 2 stopnia Przedmioty do wyboru specjalności hiszpańskiej dla studiów 2 stopnia |
Punkty ECTS i inne: |
(brak)
|
Język prowadzenia: | polski |
Rodzaj przedmiotu: | fakultatywne |
Tryb prowadzenia: | w sali |
Skrócony opis: |
Studenci zapoznają się z tematyką powstania języków romańskich Półwyspu Iberyjskiego, od praindoeuropejskiego, przez łacinę, do stanu współczesnego. |
Pełny opis: |
Celem zajęć jest zapoznanie studentów z pochodzeniem języków iberoromańskich. W tym celu konieczne jest zapoznanie ich z podstawowymi pojęciami językoznawstwa diachronicznego a w szczególności takimi jak: klasyfikacja genetyczna języków, rodzina językowa, teoria monogenezy i poligenezy języków, liga językowa, substrat i superstrat, zmiana językowa. Dalej przedstawione są podstawowe dane nt. języka praindoeuropejskiego i jego rozpadu na grupy języków. Przedstawiona jest geneza języków iberoromańskich w następujących fazach: praindoeuropejski → języki italskie → łacina archaiczna → łacina klasyczna → łacina ludowa → średniowieczne języki iberoromańskie → współczesne języki iberoromańskie. Omówione są najważniejsze podobieństwa i różnice między językami iberyjskimi (łącznie z nieindoeuropejskim baskijskim), które tworzą tzw. iberyjską ligę językową. Przedstawione są zasady rekonstrukcji prajęzyka i używana do tego metodologia, tj. metoda historyczno-porównawcza, rekonstrukcji wewnętrznej i geograficzna. Kolejnym problemem jest ewolucja języka we wszystkich jego podsystemach, tj. fonologicznym, morfologicznym, syntaktycznym i semantycznym. Przedstawione są cechy języków iberyjskich pochodzące z substratu iberyjskiego. Omówiona zostaje zasada konieczności ewolucji oraz praw głosowych. Wreszcie podane zostają najważniejsze prawa głosowe w hiszpańskim i innych językach iberoromańskich, które doprowadzają do powstania ich współczesnych form. Na końcu omówiona jest ewolucja niektórych innych podsystemów, w szczególności gramatykalizacja, powstanie nowych kategorii gramatycznych a także kwestia zapożyczeń. |
Literatura: |
Badia i Margarit, A., Gramática histórica catalana, Barcelona 1951 Coşeriu, E. Sincronía, diacronía e historia, Montevideo 1958 García de Diego, V., Elementos de gramática histórica gallega, 2015 Lapesa, R. Historia de la lengua española, Madrid 1984 Menéndez Pidal, R., Manual de gramática histórica española, Madrid 1985 Perlin, J. Metodologia językoznawstwa diachronicznego, Warszawa 2004 Rodríguez Arados, F. R., Lingüística indoeuropea, Madrid 1975 Said Ali, M., Gramática histórica da língua portuguesa, Rio de Janeiro 2017 Zamora Vicente, A. Dialectología española, 2 ed., Madrid l979 |
Efekty uczenia się: |
Absolwentma wiedzę na temat pochodzenia języka hiszpańskiego i innych języków Półwyspu Iberyjskiego. |
Metody i kryteria oceniania: |
Aktywna obecność na zajęciach. |
Praktyki zawodowe: |
- |
Właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Warszawski.