Planning physiography

WYKŁAD. Fizjografia planistyczna, definicja i rozwój. Ogólne założenia oceny warunków przyrodniczych do różnych form planowania przestrzennego. Zakres opracowania ekofizjograficznego. Podstawowe metody kartowania. Główne kierunki prowadzonych prac. Przyrodnicze podstawy planowania urbanistycznego. Optymalizacja użytkowania terenów rolniczych. Ocena potencjału rekreacyjnego i podstawy zagospodarowania służące rekreacji. Miary i wskaźniki stosowane w planowaniu. Percepcja krajobrazu i ocena jego estetycznych walorów. Wykorzystanie materiałów kartograficznych w planowaniu.

ĆWICZENIA: Podczas ćwiczeń studenci wykonują projekt z zakresu fizjografii urbanistycznej. Na zajęciach przeprowadzana jest analiza struktury przyrodniczych jednostek planistycznych, wyznaczany potencjał do pełnienia usług ekosystemowych, sieć łączności ekologicznej i wskazania do zagospodarowania.

Tematy ćwiczeń:

- delimitacja przyrodniczych jednostek przestrzennych (ekosystemów miejskich)

- baza danych o jednostkach

- projekt sieci łączności ekologicznej

- ocena potencjału do pełnienia usług ekosystemowych

- rekomendacje do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Literatura podstawowa:

Sylwia Bródka, Andrzej Macias, 2019, Przyrodnicze podstawy gospodarowania przestrzenią, Wydawnictwo Naukowe PWN

Liszewski S. (red), 2008, Geografia urbanistyczna, Wyd. Un. Łódzkiego.

Richling A. (red), 2007, Geograficzne badania środowiska przyrodniczego, Wyd. Nauk. PWN, Warszawa.

Różycka W. 1965, Zarys fizjografii urbanistycznej, Wyd. „Arkady”, Warszawa.

Szponar A. 2003, Fizjografia urbanistyczna, Wyd. Nauk. PWN, Warszawa.

Literatura uzupełniająca:

Bartkowski T., 1986, Zastosowania geografii fizycznej. PWN, Warszawa.

Kistowski M., 2003, Procedura sporządzania opracowań ekofizjograficznych w świetle najnowszych uregulowań prawnych (w:) Ochrona przyrody na obszarach rolnych, Fundacja Wspierania Inicjatyw Ekologicznych, Towarzystwo na Rzecz Ziemi, Kraków-Oświęcim.

Krzymowska- Kostrowicka A., 1997, Geoekologia turystyki i wypoczynku. Wyd. Nauk. PWN, Warszawa.

Szulczewska B., 2002, Teoria ekosystemu w koncepcji rozwoju miast. Wyd. SGGW, Warszawa.

Efekty uczenia się: K_W03, K_W05 / K_U01, K_U03, K_U07 / K_K03

Zajęcia przygotowują studenta do identyfikacji i optymalizacji potencjału przyrodniczego terenu objętego planowaniem. Student nabywa również umiejętność wykonywania ocen przydatności terenu do głównych form użytkowania.

WIEDZA:

Student:

● zna metody oceny środowiska przyrodniczego potrzebne do zagospodarowania terenu;

● zna materiały i źródła potrzebne do wykonania opracowań planistycznych i umiejętnie z nich korzystać.

UMIEJĘTNOŚCI

Student:

● umie optymalizować wykorzystanie terenu podporządkowane zasadom rozwoju zrównoważonego;

● posiada umiejętności opracowywania dokumentów planistycznych określających sposób zagospodarowania terenu;

● znać materiały i źródła potrzebne do wykonania opracowań planistycznych i umiejętnie z nich korzystać.

KOMPETENCJE SPOŁECZNE

Student:

● docenia potrzebę ochrony obszarów cennych przyrodniczo

● docenia walory krajobrazu dla potrzeb zagospodarowania terenu

Nakład pracy studenta:

Udział w zajęciach (wykład+ćwiczenia): 30 godz.

Opracowanie prac ćwiczeniowych i przygotowanie do zaliczenia w zależności od tempa pracy studenta: 20-30 godzin

RAZEM: około 50-60 godzin

Podstawą zaliczenia wykładu (zaliczenie na ocenę) jest sprawdzian pisemny w formie testu zawierającego pytania zamknięte i otwarte. Zaliczenie wykładu następuje bezpośrednio po jego zakończeniu.

Podstawą oceny ćwiczeń jest średnia arytmetyczna z prac cząstkowych, które student wykonuje na ćwiczeniach oraz prezentacja rekomendacji do planu zagospodarowania przestrzennego. Możliwa jest jedna nieusprawiedliwiona nieobecność na ćwiczeniach.

Ocena końcowa jest średnią arytmetyczną ocen z zaliczenia ćwiczeń i wykładów.

Brak.